Άρθρο LimnosReport:γράφει η Μάρτσα:Μοναχός σου χόρευε !!!

Πολλές φορές έχω πάρει εύσημα για τον τρόπο που λειτουργώ και σκέφτομαι. Έχω χαρακτηριστεί μεθοδική, ευφυής, προσαρμοστική και άλλα τέτοια παρόμοια

Ειλικρινά δεν με κολακεύουν, όχι γιατί δεν έχω μάθει να επιβραβεύω τον εαυτό μου ή γιατί έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση (που και αυτό συμβαίνει αλλά σε διαφορετικές στιγμές). Αλλά γιατί νομίζω ότι εκ των πραγμάτων η ζωή μου ήταν μπροστά σε  δύο ακραίες επιλογές.

΄Η να πιέσω αυτό το μυαλό να λειτουργήσει πως μπορώ να κινηθώ ώστε να επιβιώσω ή να υιοθετήσω μία παθητική συμπεριφορά στις αποφάσεις της ζωής μου όπου επειδή δεν υπήρχε υποστηρικτικό περιβάλλον δίπλα μου να λειτουργήσει υποστηρικτικά ή με απάθεια μου και όπου θα πήγαινα ‘’όπου πάει το ποτάμι’’ και αυτό θα ήταν και η υπογραφή μου με την (αυτό)καταστροφή.

Όταν λοιπόν ακούω  για το πόσο καπάτσα είμαι, απαντώ «αναγκάστηκα» και το εννοώ και όταν παρατηρώ κάποιους που δεν προσπαθούν να αυτονομηθούν ενώ διανύουν την 3 δεκαετία της ζωής του, σκέφτομαι   « απλά δεν αναγκάστηκαν».

Ήταν και είναι μία διαδρομή γεμάτη εμπειρίες ευχάριστες και δυσάρεστες, και με διαδικασίες μεγάλου πόνου. Και κυρίως γιατί μεγάλωσα σε μία κοινωνία που οι οικογένειες λειτουργούν υποστηρικτικά με τα μέλη της, που στα πρώτα τους βήματα τους παρέχουν κάποιο ακίνητο, που συμβάλλουν στο μεγάλωμα στα εγγονάκια τους  και όλα αυτά τα όμορφα που σε βοηθούν όταν φτιάχνεις την δική σου οικογένεια ή είσαι σε φάση εκπαίδευσης ή τέλος πάντων σε κάποια δημιουργία, και νοιώθεις ότι δεν είσαι μόνος !

Αφού όμως έχω περάσει κάποια χρόνια ενήλικης ζωής και χτίζοντας την ζωή που σήμερα έχω ΜΟΝΗ μου, θα πω χαλάλι ο πόνος και ο κόπος. Γιατί σήμερα νοιώθω πολύ καλά με εμένα γιατί δημιούργησα ό,τι ήθελα και όπως το ήθελα. Γιατί η μέχρι τώρα πορεία μου, μου δίνει ώθηση να δημιουργήσω και άλλα και άλλα γιατί πλέον ξέρω ότι μπορώ.

Η αυτοπεποίθηση μου όσο αφορά την επιβίωση μου, και την ζωή των παιδιών μου, είναι στα ύψη γιατί πέρασα τα δύσκολα χωρίς δεκανίκια. Και με ανατροπές και με δυσκολίες. Ξέρω πια ότι μπορώ να επιβιώσω σε οποιασδήποτε συνθήκες και αυτό μου δίνει από μόνο του αυτοπεποίθηση

Και δεν τα γράφω όλα αυτά για να χαϊδέψω τα  γένια μου, αλλά για να μοιραστώ με σας την εμπειρία αυτή της διαδρομής τις οποίας εγώ βρίσκομαι σε κάποιο σημείο που κοιτάζοντας πίσω βλέπω τις επιλογές ΜΟΥ, όμορφες και άσχημες, όλες δικές μου και γυρίζοντας μπροστά ΔΕΝ βλέπω αδιέξοδα αλλά όλες τις δυνατότητες του παρόντος και πλέον ξέρω τον τρόπο. Στοχεύω σε κάτι, οργανώνω σχέδιο και εφαρμόζω τα βήματα.

Ένα βήμα την φορά, ένα σχέδιο αφορά.

Η στιγμή που κατάλαβα ότι ήμουν εγώ και οι επιλογές μου, μόνοι μας, η ψυχή και το σώμα νοσούσε. Τα χρόνια εκείνα χάλασε το ανοσοποιητικό μου σύστημα και πάλεψα (ή παλεύω ακόμη) με νευρώσεις.

Ο πόνος αρχικά σε αποσυντονίζει, σε δεύτερη φάση ή σε βυθίζει ή (αφού τον ξεπεράσεις) γίνεται δάσκαλος. Όπως λέει και η Όπρα Γουιπφερ «μετέτρεψε τις πληγές σου σε σοφία» και εκείνη παράδειγμα δύσκολων παιδικών χρόνων που έφτασε στην κορυφή της επιτυχίας!

Παρά όλες τις δυσκολίες όμως, θα διάλεγα και πάλι τον ίδιο δρόμο,  αυτόν της αυτοεξάρτησης που λέει και ο Μπουκάι. Η μόνη διαφορά που θα ήθελα να ισχύει είναι να γινόταν κατα ΕΠΙΛΟΓΗ μου και όχι κατα ανάγκη, αλλά αναρωτιέμαι εάν είχα την εναλλακτική μήπως θα διάλεγα και εγώ τον δρόμο της κακίας (από τον μύθο του Ηρακλή «ο δρόμος της αρετής και της κακίας»);

Και επιστρέφω όπως πάντα στην Σ Υ Ν Ε Ι Δ Η Σ Η !

Συνείδηση των επιλογών μας και κατ επέκταση των επιλογών μας. Είναι όμορφο να μας αγαπάνε και να γνωρίζουμε ότι μπορεί και θέλει να μας στηρίξει η οικογένεια μας ΕΑΝ και ΑΦΟΥ χρειαστεί., αλλά είναι ‘’ακρωτηριασμός’’  να είναι όλη μας η ζωή υποβασταζόμενη.

Και υπάρχει μία παγίδα σε όλο αυτό. Εάν η στήριξη ακολουθήσει την νόμιμη και αυτονόητη διάρκεια ζωής μέχρι τα ενήλικα χρόνια, άντε και λίγο παραπάνω έχει καλώς. Αυτό το λίγο παραπάνω και ακόμη λίγο παραπάνω είναι επίφοβο να καταλήξει σε μονιμότητα γιατί με το ‘’λίγο ακόμη’’ περνούν τα χρόνια που το άτομο έχει έναν έμφυτο ενθουσιασμό και μία παρακινδυνευμένη τόλμη. Όσο περνά ο καιρός και το άτομο βολεύεται σε μία κατάσταση και ο χρόνος δρα εναντίον του γιατί προστίθενται οι αμφιβολίες και οι φόβοι που έτσι κι αλλιώς εμφανίζονται μετά την πρώτη νιότη.

Βλέπω γύρω μου άτομα τα πιο δημιουργικά τους χρόνια, αυτά της δεκαετίας 20-30  να εξαργυρώνουν όλα τα ρίσκα τους σε ποιόν παίχτη του ηλεκτρονικού θα ποντάρουν.

Συνείδηση για μας τους γονείς που φέραμε παιδιά στον κόσμο, για το ποια είναι η πραγματική μας αποστολή. Και δεν εννοώ να μην έχει γίνει καμιά προεργασία και ξαφνικά μια μέρα μετά την ενηλικίωση να του δείξουμε την πόρτα γιατί και αυτό είναι δολοφονία.

Η ‘’δουλειά’’ μας περιλαμβάνει αρχικά ΑΓΑΠΗ χωρίς όρους, πολλές επιβραβεύσεις των θετικών του παιδιού μας,  όρια όταν ξεφεύγει των κανόνων, ενίσχυση της προσωπικότητας του, εκμάθηση τρόπου να εστιάζει στα θετικά της ζωής, να προσαρμόζεται σε ρόλους όπως εκείνου του μαθητή, του συναθλητή, του παιδιού, του αδελφού κ.ά. 

Είναι ‘’δουλεία’’ δύσκολη και εξαντλητική, κρατά περίπου δύο δεκαετίες αλλά τα οφέλη της είναι έως και τετραπλάσια χρονικά εάν δεν αποκτήσει παιδία το παιδί και εκατονταπλάσια ένα μιλάμε για περισσότερα παιδιά από ένα, και εκείνα διδάξουν τα δικά τους παιδιά. Σκεφτείτε το σαν αλυσίδα.

Τέλος υπάρχει μία βασική προϋπόθεση για την εκπαίδευση αυτή (η οποία λέξη πολύ μου αρέσει εκ –παιδεύω μέρος της ίδιας οικογενείας λέξεων με το παιδί και το παίδεμα=κούραση).

Η προϋπόθεση είναι εμείς οι ίδιοι να έχουμε διαλέξει τον ίδιο τρόπο ζωής που προτείνουμε στα παιδιά μας. Γιατί εάν εμείς ζούμε στο σπίτι-προίκα του μπαμπά και της μαμάς, ζούμε με τα ταπεράκια που πηγαινοέρχονται από το πάνω διαμέρισμα τότε τα λόγια είναι περιττά.

Η ζωή μας λειτουργεί σαν πρότυπο για τα παιδιά μας, οι πράξεις μας και όχι μόνο τα λόγια μας. Γιατί εάν τα λόγια μας διαφοροποιούνται από τις πράξεις είναι ένα διπλό μήνυμα που μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει και βάση ερευνών οι εικόνες  είναι ισχυρότερες και καταγράφονται στον εγκέφαλο πολλαπλάσια των πληροφοριών από γνώση.

Ας χαρούμε την ζωή μας, χωρίς δεκανίκια, ας εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας. Ας μην φοβόμαστε τον πόνο και τις ευθύνες. Ας ζήσουμε με τις χαρές κ τις δυσκολίες  της ζωής. Έχει και αυτό την ομορφιά του.

Σας φιλώ και αυτή την βδομάδα

Μαρτσα γιά το LimnosReport

«Σιγα μην σπασει το γοβακι…….»

e–mail επικοινωνίας : mtsamasirou@windowslive.com