Γράφει η Μέλια από την Λήμνο: Κορωνοϊός.Το τέρας που μας απειλεί…

Μια  σφαίρα  με  πολλά χωνιά   περιστρέφεται  συνέχεια στις  οθόνες  μας.  Τι   είσαι,  αλήθεια,   εσύ  αντιπαθητικό  ον;

Τι  είναι  αυτά  που  μοιάζουν  με  χωνιά;  Μύτες   για   να  μας οσφραίνεσαι  και  να  μας  εντοπίζεις,  μάτια   για  να  μας  βλέπεις  και  να  μας  επιτίθεσαι  ή  στόματα   για   να  μας  απομυζήσεις;   Από   πού,   τελικά,   ξεπήδησες  και  κατασπάραξες  όλον  τον  κόσμο;  Αλήθεια,  πώς  είναι  δυνατόν  τόσο  μικροσκοπικά  όντα  να  εξοντώνουν  μεγάλους  οργανισμούς; 

        Προήλθε,  λέει  από  τους  φίδαρους,  αυτά  τα  πλάσματα που  δεν  θέλω  ούτε  ζωγραφιστά   να   τα  βλέπω!  Να με  συγχωρούν  οι  οικολόγοι,   που  κόπτονται   για   τη   σωτηρία  του οικοσυστήματος,  αλλά  εγώ  τα  ερπετά  τα  σιχαίνομαι!

        Και  ξαφνικά  φοβόμασταν  να  πλησιάσουμε  τους  φίλους και  τους   γνωστούς   σαν   να   ήταν    μιάσματα!   Κλειστήκαμε στο  σπίτι  και  μοιάζαμε   με  πουλάκια  στο  κλουβί.  Και,   επειδή  εμείς  οι  Έλληνες  είμαστε  λίγο  απείθαρχοι,  αναγκάστηκε το  κράτος  να  επιβάλει  και πρόστιμα!   Και  άρχισε  η  γκρίνια.

Γιατί  να  μην  πάω  να  δω  το  ανακαινιζόμενο   γήπεδο   της  ομάδας  της  καρδιάς   μου;  Γιατί   να   μην   πάω   στο  μπαράκι να  πιω  δέκα  σφηνάκια  και  να κάνω  καμάκι   στα   κορίτσια;

Γιατί  να  μην  πάω  να  πιω  με  τις  φίλες   μου   καφέ,   να   κάνω   και  λίγο  κουτσομπολιό!  [ Το   κουτσομπολιό,  ξέρετε,  για κάποιους   είναι   ψυχαγωγία! ]  Ναι,  το   καταλαβαίνουμε   ότι το  τέρας  πηγαίνει  από  τον  διπλανό  στον   διπλανό   και,   αν  κολλήσουμε,  θα  υποστούμε  τη  δύσκολη   νοσηλεία   ή,  ο  μη   γένοιτο,   θα  βρεθούμε  στας   αιωνίους  μονάς!     

         Εγώ   πρέπει   να   περπατάω,  επειδή   έχω   πρόβλημα  με το    κυκλοφορικό   σύστημα.    Όμως   δεν   το   έκανα,   για   να  μπορέσω  να  μετακινηθώ,  για  να   διεκπεραιώσω   άλλες  υποχρεώσεις.   Ως   βαδίστρια,  λοιπόν,   ξέρω   ποιοι   ασχολούνται με  τρέξιμο   και  βάδισμα.  Ξαφνικά  όλη  η  Μύρινα  περπατούσε   και   έτρεχε  σε  λόγγους,   βουνά,   ραχούλες.   Να  που   το   κακό   τους   έσπρωξε  στο   να   αθληθούν,  ασχολία   λίαν   υγιεινή!    Ήταν    και    κάποιοι   που   άλλο   δήλωσαν   και   αλλού  πήγαν.   Νόμιζαν  πως   οι   αστυνομικοί  είναι  πιο  κουτοί  από  εκείνους.  Ε,  πλήρωσαν   το   πρόστιμο,   διότι  “ μεταξύ  κατεργαρέων   ειλικρίνεια ”!   Προσωπικά,   ως   νοήμων   άνθρωπος,δεν  περίμενα   να  με πείσει  ο  οποιοσδήποτε  δημοφιλής  καλλιτέχνης   να   παραμείνω   σπίτι .  Και   δος  του  να   πλένω  και να  τρίβω  με  σαπούνι  και  μαντιλάκια  με  αιθυλική  αλκοόλη, ώσπου  τα   χεράκια   μου  άρχισαν   να   τσούζουν   και   να   ξεφλουδίζονται.   Και  δος  του   να  μετρώ,  όπως  οι  πρόσκοποι: “ένας ελέφαντας,  δύο   ελέφαντες … είκοσι   ελέφαντες ”  για τα   είκοσι   δευτερόλεπτα,   τα   οποία   απαιτούνται   για   την  εξόντωση   του   φονικού  ιού.   Τελικά,   σε  τι   διαφέρω   από τον  υποχόνδριο  ντετέκτιβ  Μονκ;            

        Δεν  με  πείραξε  ο  εγκλεισμός.   Εγώ  έχω  τα  βιβλία  μου,Ιστορία  και  Λογοτεχνία ( γνήσια,  όχι  χαζορομάντσα,   φθηνές αισθηματικές  ιστορίες )   και  ψυχολογία    και  κοινωνιολογία.

Είδα   και   παλιές   ελληνικές   κωμωδίες.  Μόνο  που,   μερικές  φορές,  αντί  να   προβάλουν   ταινίες   γέλιου,   μας  σερβίρανε  Αστέρω,   Γκόλφω   και   φτωχός   και   καταφρονεμένος!  Και  ύστερα   λέγανε:  “ Καλέστε   το   τάδε  νούμερο   και   κάποιοι  ειδικοί  θα  σας  βοηθήσουν,  για  να  μην  πάθετε  κατάθλιψη ”!

         Επιμένω  πως  δεν  με   πείραξε  ο   περιορισμός.  Με  έφαγε,  όμως,  το   άγχος  και  ο  φόβος. Γιατί,  όπως  είπαμε,  ο  ιός   είναι  ύπουλος.   Δεν   γνωρίζουμε   πού   καραδοκεί   και   πότε    θα   χιμήξει  και   θα  μας  κατασπαράξει.   Και  μεγάλη   ήταν  η  στενοχώρια  μου,  καθώς   άκουγα   κάθε   μέρα   για   τις   χιλιάδες  των  ανθρώπων  που  κατέληγαν.   Δεν   με   νοιάζει   αν   ήταν  αλλόφυλοι  και  αλλόθρησκοι.   Ήταν  ψυχές   που  έφυγαν  και   βύθισαν   στο   πένθος  δικούς  τους  ανθρώπους.  Δεν   με  νοιάζει  αν  ήταν  90  ή  99.   Δυστυχώς  έσβησαν  και  πολύ νεότεροι! 

        Όσο  για   τους   γιατρούς  και  το  βοηθητικό   νοσηλευτικό προσωπικό,  έδωσαν  και  δίνουν   αγώνα,  για  να   σώσουν  ζωές.   Ένα  χειροκρότημα  στα   μπαλκόνια   είναι    αρκετό;   Δεν νομίζω!  Η  πολιτεία  κυρίως,   αλλά  και  εμείς,  τους   οφείλουμε  πολλά!  Οι  κυβερνήσεις,   πολλές  φορές,  ξεχνούν  τις   υποχρεώσεις  τους  απέναντι  σ’ εκείνους,  που  προσφέρουν  σοβαρές  υπηρεσίες  στο  κοινό.                                                                           

         Εύχομαι  να  τελειώσει  γρήγορα  αυτό  το  κακό,  που  ζούμε  και  να  μην  ξαναζήσει  η   ανθρωπότητα   άλλη   παρόμοια ταλαιπωρία  και  δυστυχία!                                                  

                                                             Μέλια