ΛΗΜΝΟΣ

Λήμνος: Η διαχρονία του ελληνισμού…

post-img

Εμένα, ο έρωτάς μου ο παιδικός ήτανε πάντα τα κάστρα. Κι έτσι είναι ακόμη. Καιρός πέρασε, χρόνια πέρασαν, τίποτε δεν άλλαξε. Και κάθε καλοκαίρι στα ίδια μέρη θα γυρνώ… Από το κάστρο του Πλαταμώνα ως τη Μεθώνη, κι απ’ της Λέρος τα βουνά ως τη θεοβάδιστη Πάτμο, το ετήσιο «προσκύνημα» τηρείται ευλαβικά. Περιφέρομαι τότε ανάμεσα σε πολεμίστρες, στοχαστικός τάχα μου και βλοσυρός κι εκεί που οι άλλοι ανέμελοι τουρίστες παρατηρούν τη συνήθη εγκατάλειψή τους από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, τ’ αγριοχόρταρα και το σκουπιδαριό, εγώ βλέπω μορφές και οράματα. Βυζαντινούς, βλέπω αυτοκράτορες να περιφέρονται έφιπποι και θλιμμένοι, με ύφος αυστηρό και να επιθεωρούν τις πολεμίστρες. Τοξότες πανέτοιμοι πάνω στους ακρόπυργους. Ιαχές πειρατών ή βαρβάρων πολιορκητών αντηχούν στ’ αυτιά μου… Πού να μαζέψεις το μυαλό του αλλοπαρμένου…
Η σχέση μου με τα κάστρα εγκαινιάστηκε στης Λαρίσης το παζάρι. Εκεί μπροστά στα παιχνιδάδικα, που ήταν πρώτα-πρώτα στη σειρά, αφού πρώτα πλάνταξα στο κλάμα πέτυχα τελικά να μου πάρουν ένα κάστρο με στρατιωτάκια. Κι από τότε παιχνίδι δεν ξαναζήτησα, μοναχά το κάστρο έστηνα και ξαναέστηνα. Κι όλο στρατιωτάκια αγόραζα κι όλο κι αβγάταινε ο στρατός μου…

Λήμνος 2021

Κάθομαι σ’ ένα καφέ του «Ρωμαίικου Γιαλού» κι αντικρίζω το περίφημο κάστρο της Μύρινας… Λάμπει στον ήλιο, λάμπουν οι πέτρες του και οι άγριοι θάμνοι που το περιβάλλουν. Τα βράδιασαν το φωτίζουν με εντυπωσιακό φωτισμό, μοιάζει σαν πυρπολημένο, σαν να το πάτησαν οχτροί και να το παρέδωσαν στις φλόγες. Μα το πρωί ξεπροβάλλει και πάλι αγέρωχο, απόρθητο, λεύτερο.

Στην προκυμαία έχει την αναμενόμενη πολυκοσμία. Κόσμος που πίνει καφέ, που πίνει… ήλιο, άλλοι περιμένουν το καράβι της γραμμής ή απλώς βολτάρουν. Η Ελλάδα, μπουχτισμένη από μία ακόμα χειμωνιάτικη καραντίνα έχει χυθεί στους δρόμους του καλοκαιριού. Με μάσκες ή χωρίς κανένας δεν ασχολείται πια. Καμιά σχέση βέβαια η Λήμνος με την πολυκοσμία και το τουριστικό …γιουρούσι των Κυκλάδων.

Τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος κι άλλα μικρότερα, δεν καταγράφηκαν άλλωστε ποτέ στις δέλτους της ελληνικής γκλαμουριάς. Κει πέρα συχνάζουν συνήθως οικογένειες με τα παιδάκια τους και ηλικιωμένες θρησκευάμενες που πάνε στα μοναστήρια. Είναι άνθρωποι που μαζεύουν ευρώ-ευρώ τα χρήματα για τις καλοκαιρινές διακοπές. Στέκονται έξω από τα εστιατόρια, κοιτάζουν και καλοεξετάζουν πρώτα τις τιμές στους αναρτημένους καταλόγους πριν αποφασίσουν να καθίσουν για φαγητό. Δυο μερίδες φαγητό και πέντε τηγανιτές πατάτες. Στην τελική, παιδιά είναι, θα χορτάσουν, σάματις εμείς πώς; Γιατί έχει πέσει ακρίβεια μεγάλη και δεν βγαίνει.
Λες και όλοι θέλουν να ρεφάρουν και να βγάλουν μέσα σε μια σεζόν τα σπασμένα. Με εκατό ευρώ την ημέρα για ένα μέτριο δωμάτιο, σε λίγο θα βλέπουμε τα νησιά με το κιάλι, ή σε ταξιδιωτικές εκπομπές της τηλεόρασης. Και να σκεφθείς, μου λέει μια φίλη τουριστική πράκτορας, το Βόρειο Αιγαίο είναι από τους φτηνότερους προορισμούς και φέτος.

Ξέρουν από φτώχεια οι Λημνιοί. Σαν πας στα ενδότερα του νησιού κι αντικρίσεις τα πετρώδη κι άγονα εδάφη, εύκολα θα αντιληφθείς πως για τους μικρογεωργούς, τους κτηνοτρόφους και τους ψαράδες των νησιών μας, ζωή άλλη δεν ήτανε παρά μονάχα να πάρουνε των ομματιών τους… Γεννούσαν παιδιά, μεγάλωναν οι οικογένειες, πώς να τα ταΐσεις; Στον δρόμο για Αμέρικα λοιπόν, για Αουστράλια, για στεριανή Ελλάδα – κάμποσοι πιάσανε και Λάρισα συγκροτώντας μιαν ευάριθμη παροικία. Δυσκολεμένα παιδιά της ανάγκης, δούλεψαν, πρόκοψαν, έστησαν καινούργια σπιτικά. Κι απέμεινε το νησί, η πρώτη τους πατρίδα, μια ανάμνηση. Στην καλύτερη, κάποιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να το επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι. Οι άλλοι … όποτε… Ίσως και ποτέ.
Πουθενά αλλού δεν θα νιώσεις τη διαχρονία του ελληνισμού όπως σε μέρη αγνά και διαυγή σαν τη Λήμνο.

Ταξιδεύω βόρεια και εμπρός μου ξεπροβάλλουν τα επιβλητικά βουνά της Ίμβρου.
Μοιάζουν μυθικά, καθώς είναι καλυμμένα από την αχλύ, την ομίχλη που προκαλεί η τρομακτική ζέστη και η εξάτμιση της θάλασσας. Στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως εκεί είναι Τουρκία και πως στα λιμάνια της κυματίζει κόκκινη ημισέληνος. Η Ίμβρος είναι απλώς μια Ελλάδα σε …αναστολή. Η κλεμμένη Καρυάτιδα που κρατούν φυλακισμένη οι Βρετανοί στο Λονδίνο, η Ίμβρος, η Χάλκη, η Τένεδος κι η Σμύρνη ακόμα, όλα Ελλάδα είναι, κομμάτια ενός παζλ που θα ξαναενωθούν. Όλα στη δική μας πνευματική σφαίρα ανήκουν, το εδαφικό σκέλος έρχεται δεύτερο Ρετζέπ – Ταγίπεφέντη μ’. Γιατί «όλες οι θάλασσες του κόσμου είναι Ελλάδα», όπως έγραψε κι ο Μυριβήλης, του Βόρειου Αιγαίου παιδί κι αυτός.

Πίσω στο κάστρο της Μύρινας. Η ανάβαση στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής έχει γίνει δύσκολη πια. Η ανάσα κοντή. Στην κορυφή κυματίζει μια σημαία κουρελιασμένη από τα μελτέμια του Αύγουστου και τον ανελέητο ήλιο. Εντός των τειχών, χαλάσματα, σωροί από πέτρες, αγριόχορτα, σαύρες και ξεθωριασμένες πινακίδες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας με ένα σωρό περιττές λεπτομέρειες.
Η ίδια εγκατάλειψη παντού.

Μα η θέα, πανοραμική και ανεμπόδιστη, σε αποζημιώνει. Κοιτάς τη θάλασσα και τους ανοιχτούς ορίζοντές της και γεμίζει το πλεμόνι Ελλάδα. Γεμίζει άρωμα ελιάς που αναδύει στο βάθος η Σαμοθράκη και αναμειγνύεται νοερά με το λιβάνι που καίνε οι καλογέροι απέναντι στο Άγιο Όρος, στη χάρη της Παναγιάς τον Δεκαπανταύγουστο.

Στη Λήμνο ξαναγίνεσαι ποιητής… Αυτό το νησί σού γεννά ηρεμία, σε γαληνεύει, σε ισορροπεί. Η πανδαισία των εικόνων. Η καθαρότητα των ακτογραμμών. Το πλέριο φως. Όλα αυτά που ξαλαφρώνουν την ψυχή. Είναι σ’ αυτά εδώ τα μέρη που ο Ήφαιστος, παραπεταμένος από την οργή του Δία, βρήκε το καταφύγιο και την ηρεμία του. Είναι στα ίδια αυτά νερά που έπλεαν οι αθηναϊκές τριήρεις. Εδώ και οι βυζαντινοί δρόμωνες, εδώ και οι βενετσιάνικες γαλέρες σε έναν αέναο αγώνα δρόμου για τον έλεγχο των Στενών που τελικά περιήλθαν στους Οθωμανούς πριν τους εκδιώξει το 1912 ο Κουντουριώτης με το θωρηκτό «Αβέρωφ».

Στη Λήμνο και το Βόρειο Αιγαίο η ψυχή ξαναγεννιέται, αρκεί να μπορείς να το δεις και να κοινωνήσεις τ’ άχραντα μυστήρια των αιώνων. Να ξεφύγεις από εικόνες σαν κι αυτή στο Λιμάνι, όπου οδηγοί Ι.Χ., νταλικέρηδες, τουρίστες και λιμενικοί φωνάζουν όλοι μαζί και χειρονομούν γιατί πάλι το καράβι είχε καθυστέρηση, γεγονός που συνεπάγεται νέες αναμονές.

Στο ραδιόφωνο τα τραγούδια του Μίκη παίρνουν τώρα άλλη διάσταση. Περιμένοντας το καράβι της επιστροφής ο «νοητός ήλιος της δικαιοσύνης» έδειχνε να είναι περισσότερο επιεικής μαζί μας και τα μελτέμια πιο ήπια και δροσερά.

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

Πηγη: eleftheria.gr

Google NewsΑκολουθήστε το LimnosReport.gr - στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Λήμνο το Βόρειο Αιγαίο, όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

Δείτε παλαιότερα δημοφιλή άρθρα

Σχετικά Άρθρα

About Us

Ενημερωτικό site της Λήμνου. Έγκυρη, άμεση και χωρίς αναστολές ενημέρωση για ότι συμβαίνει στην Λήμνο, στο Βόρειο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον κόσμο. LimnosReport.gr γιατί, «Εδώ χτυπάει η καρδιά της Λήμνου»!