Ανοίγω διάπλατα την εξώθυρα του πατρικού μας σπιτιού.
Ένα ποτάμι γλυκές θύμησες πλημμυρίζουν την ψυχή μου!
Το βλέμμα σου, στραμμένο στην Ανατολή!
Το χέρι απλώνεις, και μου δείχνεις τον ήλιο!
Σε κοιτάζω! Τα μάτια σου, δυο μικροί σπινθηροβόλοι ήλιοι!
Με πήρες απ’ το χέρι, και μου ‘δειξες τον κόσμο.
Σε κρατούσα σφιχτά! Με φόβιζε το άγνωστο…
Έσφιγγα τότε το χέρι σου, και χάιδευα τους ρόζους.
Ήταν σκληροί σαν τη ζωή σου!
Σαν Άτλαντας στους ώμους σου, τα βάρη της ζωής κρατούσες.
Με χαμόγελο, και πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην Ανατολή!
Φάρος αιώνιος, να δείχνεις σε μας, τον δρόμο της ζωής!
Τον δρόμο, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά!
Μου ‘δωσες ρίζες, για να νιώθω ασφάλεια.
Φτερά, για να πετάξω!!
Κάθε βράδυ, σκόρπιες λέξεις ξεπηδούσαν.
Πυγολαμπίδες, μέσα απ’ το περβόλι της ψυχής σου!
<<Αγάπη, ελπίδα, πίστη, συγχώρεση, μια ζεστή αγκαλιά!
Μικροί ήλιοι, που σα φωλιάσουν στην καρδιά σου,
γίνονται ένας ολάκερος ήλιος!!
Μ’ αυτόν, φτιάξε παιδί μου, τον δικό σου μικρό Παράδεισο!!>>.
Έτσι μου ‘λεγες πάντα!!
ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Ειδήσεις Σήμερα:
Ακολουθήστε το LimnosReport.gr - στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Λήμνο το Βόρειο Αιγαίο, όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
