Η γάγγραινα της φυλής μας….. ο διχασμός!

Γράφει η Ανθή Γεώργα

Μάρτιος 2021.

 Έχουμε ήδη συμπληρώσει ένα και πλέον χρόνο από τη μέρα που αυτός ο φονικός ιός, που ταλανίζει την ανθρωπότητα ολόκληρη, χτύπησε και τη χώρα μας.

Ένα χρόνο που η καθημερινότητά μας άλλαξε άρδην, που η ζωή μπήκε σε αναστολή, μαζί με τις συμβάσεις εργασίας, τους στόχους μας, τα όνειρά μας.

Κόσμος φοβισμένος, κόσμος άρρωστος, κόσμος κουρασμένος.

‌Άνθρωποι σε απομόνωση, εκούσια και ακούσια, δραστηριότητες μέσα από οθόνες και πληκτρολόγια.

Ούτε ίχνος χαράς, ούτε ίχνος αναψυχής.

Νοσταλγούμε τη ρουτίνα μας, αυτή την περιβόητη κανονικότητα, καθώς βιώνουμε μια αλλοτριωμένη κατάσταση παραγωγής, δράσης, κοινωνικότητας, ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας.

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε ούτε τη διάρκεια ούτε τις διαστάσεις του, εύστοχα ο Πρωθυπουργός είπε ότι πρόκειται για «έναν πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό».

Κι οπωσδήποτε βιώνουμε τις απροσμέτρητα δυσμενείς συνέπειες ενός πολέμου που φαίνεται να μην τελειώνει.

Γεμάτα νοσοκομεία, γεμάτα νεκροταφεία, άδεια σχολειά, κλειστά μαγαζιά, άδειοι δρόμοι ή ενίοτε γεμάτοι, μοιάζουν με ναρκοπέδια έτοιμα να εκραγούν, μόλις δοθεί το σύνθημα μέσα από κραυγές .

Κραυγές αγανάκτησης, κούρασης, εμπάθειας, θυμού, υλικά που λιώσανε στο χωνευτήρι  της διχόνοιας.

Το σκίτσο κάθε μέρας που περνάει, μια ζωγραφιά αναπαράστασης της αρρωστημένης επικαιρότητας.

Αρρώστιες, θάνατοι, βιασμοί, βία σεξουαλική, βία λεκτική, βία σωματική.

Κυρίαρχος ο φόβος, γεννά κούραση και θυμό.

 Ο θυμός ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος.

 Η οργή και ο διχασμός που παρακολουθούμε τις τρεις τελευταίες μέρες, έχουν μετατρέψει την πλατεία της Νέας Σμύρνης, τη γειτονιά που μεγάλωσα, σε ένα πεδίο μάχης.

Τα γεγονότα γνωστά και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω.

Όπως δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη σοφία για να συμφωνήσουμε ότι καταδικάζουμε τη βία και ότι η βία δεν επιλύει προβλήματα, αλλά γέννα καινούρια.

Αυτή είναι μία παραδοχή που γενναία και με παρρησία πληκτρολογούμε, αλλά δεν έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να εφαρμόσουμε, επιλέγοντας να διαιωνίσουμε το «κακό σπυρί» της φυλής μας, το χωρισμό μας σε στρατόπεδα, λες και είναι ανάγκη να ανήκουμε κάπου και να έχουμε απέναντι κάποιους άλλους που ανήκουν κάπου αλλού.

Λες και μόνο με ετεροκαθορισμό υπάρχουμε.

Από μικρή θυμόμουν να είναι χωρισμένοι οι άνθρωποι σε νεοδημοκράτες και πασόκους- γίνονταν βλέπετε πολλές συζητήσεις στα τραπέζια στα σπίτια, συλλεκτικές όπως αποδεικνύεται στιγμές-  να κοιτάζουμε στο λεωφορείο τι εφημερίδα διαβάζουν για να τους κατατάξουμε, να διαλέγουμε αν θα πιούμε καφέ στο πράσινο ή στο μπλε καφενείο. 

Οι μισοί στο σχολείο ήμαστε ολυμπιακοί και οι άλλοι μισοί παναθηναϊκοί κι αν κάποιος τολμούσε να είναι ΑΕΚ ή Πανιώνιος (ναι, ήταν λίγοι αφ’ ενός γιατί ο ΠΓΣΣ ήταν πάντα ασανσέρ, αφ’ ετέρου γιατί είπαμε έπρεπε να έχουμε τους «δεν» για να υπάρχουμε ως «μεν») μάλλον ήταν παράταιρος.

Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας ιστορία, διαπίστωσα ότι ο εμφύλιος σπαραγμός υπήρξε πάντοτε η γάγγραινα στη φυλή μας.

Και αφού η γενιά μας δεν έζησε κάποιο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά πέρασε τη δική της κατοχή διατρέχοντας μία δεκαετία μιας δεινής  οικονομική, αξιακής και πολιτειακής κρίσης, χωριστήκαμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, γερμανοτσολιάδες και αγανακτισμένους, θιασώτες του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, αρνητές του κορωνοϊού και υπηρέτες του συστήματος, συριζαίους και νεοδημοκράτες.

Ακόμα και σήμερα, αντί να ομονοούμε και να ενώσουμε τα χέρια, δημιουργώντας μια αλυσίδα που θα προστατέψει τη δημοκρατία και τον πολιτισμό,  κάνουμε λόγο για επιλεκτική ευαισθησία και πάντα από τα πληκτρολόγια, προκαλούμε προκάτ τσαμπουκάδες.

Σε εκείνα, λοιπόν, τα οικογενειακά τραπέζια, που ελάμβαναν χώρα κάθε τρεις και λίγο, όταν ήμουν παιδί, σε ένα φιλικό σπίτι, στη Νέα Σμύρνη πάντα, είχα την τύχη να γνωρίσω τον ήδη εκλιπόντα ιστορικό και φιλόλογο Σαράντο Καργάκο. Βέβαια, η ηλικία μου τότε δε μου επέτρεπε να αντιληφθώ την αξία των έργων και των λόγων του.

Ο Σαράντος Καργάκος στο ιστορικό του έργο «Η μικρασιατική εκστρατεία∙ από το έπος στην τραγωδία» αναρωτιέται «τις πταίει» και γιατί ηττηθήκαμε και δίνει μόνος του την απάντηση:

«Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες και μονομέρειες, πρέπει να παραδεχθούμε ότι κύρια αιτία της ήττας ήταν ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ. … Η Ελλάς δεν ηττήθηκε, αυτοηττήθηκε. Πήγε διχασμένη και σε όλη τη διάρκεια του πολέμου έμεινε διχασμένη. Αν συνεπώς χάσαμε τον πόλεμο, δε φταίει μόνο η κρίση, φταίει και η ακρισία. Η Ελλάς πάντα βρίσκει τρόπους να βγαίνει από την κρίση. Από την ακρισία ποτέ».

Η μικρασιατική εκστρατεία ρίχνει αυλαία με τη μικρασιατική καταστροφή και τη Σμύρνη να καίγεται.

Σήμερα , εκατό σχεδόν χρόνια μετά… η Νέα Σμύρνη καίγεται.

Ο διχασμός είναι σπόρος, αν το χωράφι δεν είναι πρόσφορο, δεν τον δέχεται.

Ο λαός εύκολα παθιάζεται και εύκολα διχάζεται.

Είναι επιτακτική η ανάγκη ετούτη τη φορά στο χωράφι μας να σπείρουμε την ομόνοια και την ενότητα.

Η ομόνοια φέρνει την ψυχική άνθιση στους ανθρώπους, η διχόνοια τη μαραίνει.

Φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, και ίσως οι συνθήκες δε μας αφήνουν περιθώρια για πολλές φιέστες, αλλά μας δείχνουν πως η ομόνοια και η ενότητα είναι μονόδρομος.

Κι αυτό δε σηκώνει άλλη αναβολή.