Γράμμα από την Μέλια από τη Λήμνο στον Αντίνοο Αλμπάνη!

 Γεια σου παλικάρι με το ωραίο όνομα!  

Εγώ ήμουν συμμαθήτρια του πατέρα σου. Έχω, λοιπόν, λόγους  να καμαρώνω που είσαι Λήμνιος και σ’ ευχαριστώ που το διατρανώνεις  με  παρρησία, ενώ κάποιοι άλλοι δηλώνουν πως είναι πρωτευουσιάνοι νομίζοντας πως είναι περισσότερο ευυπόληπτοί!

Έγινα έξαλλη, όταν άκουσα εκείνη την ανόητη, η  οποία ευχήθηκε το θάνατό σου, επειδή, λέει, είσαι ατάλαντος! Ντροπή  της! Αλήθεια, τι είναι αυτή η κυρία; Κριτικός τέχνης;  Πιστεύω ότι εσύ δεν πτοήθηκες. 

Έχω χάσει από την επάρατη ασθένεια φίλους, συμμαθητές, συναδέλφους, ακόμα και μαθητές μου. Γνωρίζω  πόσο επώδυνες είναι οι θεραπείες και παρακαλώ να βρεθεί μέσον εξάλειψης του κακού.  Λες πως το να  έχεις καρκίνο δεν είναι αγώνας. Ο αγώνας είναι η  μάχη με το θάνατο.

Αυτόν προσπαθούμε να νικήσουμε. Οι ασθενείς αποζητούν την παράταση ζωής ή την ίαση. Υπάρχουν εκείνοι που νίκησαν κατά κράτος και ζουν και βασιλεύουν. Γι’ αυτό δεν πρέπει  να χάνουμε την ελπίδα. 

Καλό μου παλικάρι, πολύ θα ήθελα να σε συναντήσω και να σου δώσω το χέρι να σε  συγχαρώ, επειδή με γενναιότητα αντιμετωπίζεις το πρόβλημά σου. Και  ωραίος είσαι και ταλαντούχος. Ας λένε ό,τι θέλουν οι άσχετοι!  Θυμάσαι τι  έλεγε ο Πλάτωνας  εκ  στόματος Σωκράτη; «Η γνώμη του επαΐοντος έχει σημασία ». “Όλα τα άλλα είναι, απλώς, οδοντόκρεμες” , λέγαμε παλιά χαριτολογώντας!

 Εύχομαι να ζήσεις ως τα βαθιά γεράματα και να διακρίνεσαι στην τέχνη, την   οποία   υπηρετείς. Δύναμη και θάρρος!  Τα σέβη μου στον πατέρα σου.

                                                Με την αγάπη μου

Μέλια (κατά κόσμον Αμαλία Δάλλες συνταξιούχος εκπαιδευτικός)