Αθανάσιος Φατής: Με αφορμή την κατάληψη στο ΕΠΑΛ Μύρινας

Γράφει ο Αθανάσιος Φατής, καθηγητής στο ΕΠΑΛ Μύρινας

Προφανώς και αποτελεί ατόπημα για έναν εκπαιδευτικό να πει ξεκάθαρα ότι στηρίζει την κατάληψη των μαθητών, οπότε θα πρέπει  αυτή η στήριξη να ειπωθεί με τρόπο κομψό και ευφάνταστο κρύβοντας την αλήθεια όπως για παράδειγμα η δήλωση ενός πολιτικού που δηλώνει ότι από την 11 Σεπτεμβρίου τα σχολεία λειτουργούν κανονικά.
Ενώ είναι παράνομη μία κατάληψη, είναι νόμιμο ένα σχολείο να λειτουργεί με ελλείψεις σε βιβλία και εκπαιδευτικούς. Είναι νόμιμο και ηθικό μία κυβέρνηση  να προπαγανδίζει όλο το καλοκαίρι  την αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, αλλά τελικά να μην έχει φροντίσει να υπάρχει η αντίστοιχη υποδομή. Είναι μέρος της κανονικότητας οι μαθητές να διδάσκονται για παράδειγμα μέσα σε λυόμενα, όταν ακόμα και το ίδιο το λυόμενο απορεί και αναρωτιέται τι δουλειά έχει μέσα στο προαύλιο ενός σχολείου, παντρεμένο εδώ και χρόνια με το γήπεδο του βόλεϊ. (Το ίδιο αναρωτιέται μέσα στο λυόμενο  και ο καθηγητής  που ενώ βρίσκεται στην κορύφωση της διδασκαλίας αναλύοντας το 5^ο αίτημα του Ευκλείδη, ακούει από το γήπεδο του βόλεϊ το 1^ο αίτημα του μαθητή που αναφωνεί στο συμμαθητή του  ΄΄πιάσε τη μπάλα΄΄). Παρόλο που όλοι (μαθητές, καθηγητές) αντιλαμβάνονται ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει με αυτήν την κανονικότητα, δε φαίνεται να βρίσκουν κοινό τρόπο και τόπο αντίδρασης.

Και ενώ η συνείδησή μας έχει πέσει τόσο χαμηλά ώστε όλα πλέον να θεωρούνται κανονικά, έρχεται ένα γεγονός όπως αυτό της κατάληψης σα φωνή που δηλώνει ότι τελικά τα πράγματα δεν κυλάνε κανονικά. Αρχίζει λοιπόν και η αμηχανία του εκπαιδευτικού που ενώ  αντιλαμβάνεται ότι αιτήματα των μαθητών ταυτίζονται με αιτήματα των εκπαιδευτικών (για παράδειγμα μόνιμοι μαζικοί διορισμοί καθηγητών), εκείνος παρόλα αυτά θα πρέπει να πει αυτό το ΄΄ναι μεν αλλά΄΄,  αυτό το ΄΄δίκιο έχετε, αλλά όχι και κατάληψη και να χάνονται μαθήματα΄΄. Και καθώς η σκέψη προχωράει και αρχίζει να παραλληλίζει τη ζωή του εκπαιδευτικού με τη ζωή του μαθητή η αμηχανία μεγαλώνει, γιατί και εκείνος όταν απεργεί ακούει αυτό το ΄΄ ναι μεν αλλά΄΄ , αυτό το  ΄΄δίκιο έχετε, αλλά όχι απεργία και να χάνονται μαθήματα΄΄.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί  ότι από την επίσημη πολιτεία (γραφεία δευτεροβάθμιας, περιφερειακή διεύθυνση, υπουργείο παιδείας) όλο το ενδιαφέρον  επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στις (μερικές δεκάδες) διδακτικές ώρες που χάνονται κατά τη διάρκεια μίας κατάληψης και όχι στις εκατοντάδες χαμένες ώρες που προηγούνται της κατάληψης και αποτελούν και την αιτία που την προκαλεί. Υπάρχει εδώ το εξής παράδοξο: η ταχύτητα με την οποία αποστέλλεται η εντολή για αναπλήρωση των διδακτικών ωρών που χάθηκαν λόγω της κατάληψης είναι αντιστρόφως ανάλογη της ταχύτητας με την οποία διορίζονται οι καθηγητές, η έλλειψη των οποίων προκαλεί τελικά και τη διαμαρτυρία των μαθητών.

Και όπως για παράδειγμα τιμωρήθηκε και επιστρατεύτηκε ο εκπαιδευτικός που τόλμησε να σκεφτεί να απεργήσει στις πανελλαδικές, έτσι και ο μαθητής θα αναπληρώσει τις μέρες της κατάληψης με μάθημα υπό τη μορφή τιμωρίας ή με τιμωρία υπό τη μορφή μαθήματος (θυσιάζοντας πιθανότατα κάποιους σχολικούς περιπάτους). Η αριθμητική αποκτάει μία άλλη διάσταση (για παράδειγμα 30 διδακτικές ώρες είναι πιο σημαντικές από 200) και  ο μαθητής θα πρέπει να κατανοήσει ότι κάθε φορά που θα δακόπτει την κανονικότητα, θα τιμωρείται κανονικά.

Κλείνοντας λοιπόν με την ελπίδα ότι το ατόπημα ‘’επετεύχθη’’  με κομψότητα, αφήνεται στη φαντασία του καθενός να επιλέξει ποιον στηρίζει.