Θ. Μπαβέας: Μια λειτουργία στον Ερειπωμένο Ταξιάρχη στα Μοσχονήσια

  Χωρίς  το  άκουσμα της  καμπάνας , που σήμανε  πριν  75  χρόνια ,  χωρίς εκείνο  το  πρωινό  στις   20-9-97, να  ακουστή   ο  αντίλαλος  της ,  που  έσβησε για τελευταία φορά στις 14-9-1922 , που δεν Ξέχνα με μέχρι  κάτω το  Αιβαλι , και  την  γαλάζια   αιγαιοπελαγίτικη   θάλασσα  , έγινε  στον  Μητροπολιτικό  Ναό του  Ταξιάρχη  στα  Μόσχονήσια  η  θεια  λειτουργία ,  μια  λειτουργία  σημαντική  , μια  λειτουργία   ιστορική , γεμάτη  συγκίνηση, μνήμη, νοσταλγία , πίκρα , παράπονο, ήταν ένας επιβλητικός ύμνος μια θεϊκή  μελωδία ΄ένα   προσκύνημα   , μέσα  στην  ερειπωμένη  εκκλησία . Μία  εκατοντάδα  άνθρωποι  από  την  Μυτιλήνη  , την  Λήμνο και την Κωνσταντινούπολη, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη    Μυτιλήνης, κ. Ιάκωβο  τον  πρόξενο  της  Ελλάδος  στη  Πόλη  ,  τον  Νομάρχη  Λέσβου κ. Παύλο Βογιατζή  , και  ορισμένους  Νομαρχιακούς Σύμβουλους έκαναν κάτι  που  μόνο  όραμα  ή Όνειρο  μπορούσε  να  μοιάσει. Ύμνοι χιλιάδων  αγγέλων   πλημμύρισαν  τον  ουρανό  στα  Μοσχονησια , ενώ  ο  καπνός, και η  μυρωδιά  από   το  μοσχολίβανο , χανόταν  στις  ρωγμές  των τοίχων , χάιδευε τις  ραγισμένες Κολόνες  και έσβηνε  πάνω στα  λείψανα  της  φθοράς  και  της  καταστροφής   μιας  άλλης   εποχής    

Η παρουσία  της  κουρούνας  στο  θόλο  της   ερειπωμένης   εκκλησίας , επισφράγιζε  την  εγκατάλειψη  , τη κατάντια  , τη  μελαγχολία  , τη  μοναξιά.,  και  το  βουβό  παράπονο της εκκλησίας Κατάσταση τραγική ιστορική σφραγίδα του  κατακτητή  , που  η  ιστορία  θα  πρέπει  να  μας   διδάσκει , το βαρύ   χέρι  του  βάρβαρου δεν  έφτασε να καταστρέψει  αυτή  την  αρχιτεκτονική  μεγαλοπρέπεια  , που  στέκεται  λαβωμένη ,  γερασμένη  από  το  χρόνο και την  σύληση ,  για  να  ξεχωρίζει  από  τη  θάλασσα,  και  να  φωτίζει  σαν   φάρος  τις  καρδιές  των   Ελλήνων με πίστη   , θύμηση ,  παράπονο   , και  νοσταλγία .  Όταν  επισκέπτεσαι  αυτούς  τους  χώρους  του  παρελθόντος , και  της  ιστορίας , αυτές  τις χαμένες   πατρίδες , τα  συναισθήματα  σου  είναι  ανάμικτα   λύπη , χαρά  , θαυμασμός, υπερηφάνεια  , μίσος , θυμός και  πολύ  αυτοσυγκέντρωση  για να  ταξιδέψεις  με  την  φαντασία  σου  στην  Ελληνική  μεγαλοσύνη   , και την   καταστροφή  της   πρόσφατης  ιστορίας

Η  εκκλησία  του  Ταξιάρχη  στέκεται  ερειπωμένη μέσα   στην   ερημιά , της  εγκατάλειψης,  λαβωμένη  από την   φθορά του  χρόνου , την  ασέβεια , και  την  βαρβαρότητα . Επιβλητικός βυζαντινός  ρυθμός με  υπολείμματα από  ωραίες  τοιχογραφίες . Οι Αρχάγγελοι  Γαβριήλ και Μιχαήλ νιώθεις  ότι έχουν μέσα στην  ερημιά  μια  παράξενη  θεϊκή  μεγαλοπρέπεια  , νομίζεις  ότι  αναστήθηκαν  από  τις  μελωδίες , τους  ψαλμούς , και το  λιβάνι , ενώ  οι  κουρούνες   στο  τρούλο έκραζαν, ενοχλημένες από  την  θεια  λειτουργία  , και  την  μετά  75 χρόνια     παρουσία  μας . 

Το  τη ‘ υπερμαχώ ‘ , και το ‘ Σε  υμνούμε ‘ είχαν  μια  διαφορετική  θεια  μελωδικότητα   και   ακουστική , μέσα   στον   ερειπωμένο  ναό, που  όλοι  μαζί  ψάλαμε  , και  από  τις  χαλασμένες  πόρτες , και τα  γκρεμισμένα  παράθυρα , τον  ετοιμόρροπο  να  γκρεμιστεί  θόλο , έφτανε  στο  ουρανό  , και μέχρι    κάτω στο   Αιβαλί , και  πιο  μακριά   μέχρι  την  Σμύρνη, για  να  ξαναζωντανέψει   σε πολλούς  από τους   προσκυνητές , μνήμες  που  δακρυσμένοι  παρακολουθούσαν  . Ναι  ήταν  προσκύνημα  , Ήταν  Τάμα . ! Ήταν  καθήκον   προς  τους  προγόνους  μας , σε  αυτούς  που  τους  είπαν   πρόσφυγες ………..

Μεγάλη  συγκίνηση ,  σεμνή  απλή  τελετή  με  μεγάλη  ψυχική δύναμη και  πίστη, ουράνιες μελωδίες , ζήσαμε  το  Όνειρο και  την ιστορία .Ο Δεσπότης και  οι  παπάδες , είχαν μια  ξεχωριστή  θεϊκή  μεγαλοσύνη  μέσα  σε  αυτό το  ναό  της  μοναξιάς , και της άσβηστη  πίστης. Ενώ   οι   προσκυνητές  με    φορτισμένο   συναισθηματικό  κόσμο  ταξίδευαν στις καλές και κακές  στιγμές της   Μικρασιατικής  Ιστορίας  μας   Η μνήμη σου  γυρίζει  στα  ερείπια  μιας  χαμένης  πατρίδας  και  αισθάνεσαι , αυτό  που άκουγες   , αυτό που   είχες  διάβαση  , η  αυτό  που σου είχαν  διηγηθεί  σαν  παραμύθι  όταν  ήσουν  παιδί

Οι   ραγισμένες  Κολόνες και τα  σχισμένα   ντουβάρια , μαρτυρούν  ότι  πόνεσαν  και  πονάνε, λες  και  δείχνουν   τις  πονεμένες  καρδιές   των  ανθρώπων  που  κάποτε  με  σεβασμό  και πίστη  προς  τη  θρησκεία  και  τη πατρίδα , λειτουργούσαν σε  αυτό  , τον τότε , και  σήμερα  μεγαλοπρεπή  ναό , που τώρα   όμως  αισθάνεσαι   πόνο , νοσταλγία ,  από  την αδιαφορία , και  την εγκατάλειψη , για  να μας  το  υπενθυμίζει  ο  Τούρκος  ξεναγός  ότι  και  αυτό  είναι  ελληνικό , ένα   από  τα  τόσα  ερείπια εκείνης  της   εποχής   που  περιμένει  τη  κρίση   και  την  ανάσταση  Μια    ακόμη  επίσκεψη σε  μια   χαμένη  πατρίδα  είχε   τελείωση  ,  και  η   ερειπωμένη  εκκλησία  που  απρόσμενα  ντύθηκε  στα  γιορτινά  της  έλαμπε  για  λίγο   , φωτίζεται  από  τις  καρδιές  αυτών  που  ήταν  μέσα, αλλά  γρήγορα  το  βουβό παράπονο   και  το  δάκρυ   ξανά  φάνηκε   όταν   τυλίχτηκε  με το   βαρύ πέπλο της  μοναξιάς  και της  απομόνωσης , εικόνες   που   μένουν στη μνήμη,  δεν  σβήνει  ο  χρόνος , και  γράφει  η  ιστορία  ,

             Λήμνος  Μύρινα    2-10-1997

                 ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΣ  ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ   ΛΕΣΒΟΥ

Τιμή και δόξα στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής  καταστροφής