Και ξάφνου…μια πύρινη λαίλαπα, σάρωσε τ’ ανθισμένα χαμόγελα!!!
Σείστηκε η φωτισμένη πολιτεία, και βυθίστηκε μες στο σκοτάδι!
Οι αθώες φωνές , πνίγηκαν μες στους βρυχηθμούς των κανονιών.
Σκιάχτηκαν μπρος στο θηρίο του πολέμου, που ξύπνησε οργισμένο και πεινασμένο.
Τρόμος, οργή, πόνος, θάνατος! Τ’ αδέρφια του πολέμου ορμάνε λυσσαλέα,
να μοιραστούν τα λάφυρα της ντροπής! Τι απανθρωπιά Θεέ μου!! τι ξεπεσμός!!
Οι παλιές πληγές στη μνήμη αιμορραγούν. Οι τωρινές, κόκκινο ποτάμι που κοχλάζει.
Στους δρόμους χάμω πεταμένα, όνειρα κι ελπίδες. Ψυχές τσακισμένες,
ανήμπορες να πετάξουν!!
<<Θυμάσαι τότε?>> χαρμόσυνα ηχούσαν οι καμπάνες!!!!!!
<<Τέλειωσε ο πόλεμος!!!>> μου είπες. Μα χθες, ούρλιαζαν και πάλι οι σειρήνες!
Τρομαγμένα τα παιδιά, πέταξαν τις τσάντες και έτρεξαν να κρυφτούν,
στ’ ανήλιαγα, υγρά κελιά τους!!!!
<<Τίποτα δεν τέλειωσε σου λέω!>>.Χρόνια τώρα…ο πόλεμος, καλά κρατεί!!
ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Δείτε παλαιότερα δημοφιλή άρθρα