Σταυρούλα Καμνή: Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.

Καλωσορίσουμε την Σταυρούλα Καμνή στο πρώτο της άρθρο στο limnosreport.

Η Σταυρούλα είναι πτυχιούχος δημοσιογράφος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με παράλληλες σπουδές κλασσικού πιάνου, σύγχρονου και τζαζ τραγουδιού και με συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις – μιούζικαλ αλλά και σε πολιτιστικές εκδηλώσεις τόσο στο νησί όσο και στη Θεσσαλονίκη.

 Την έχουμε απολαύσει μέσα από τις μελωδίες της και στη Λήμνο και τώρα ήρθε να την γνωρίσουμε και μέσα από τον γραπτό της λόγο!!!

“Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”.

Κι είναι και κάτι μέρες σαν τη σημερινή που προσπαθείς-ματαίως- να βρεις μια αφορμή να χαμογελάσεις. Το χαμόγελο το αληθινό, που βγαίνει από την καρδιά, κι έχει διάρκεια, κι αποτυπώνεται σε ολόκληρο το πρόσωπο και μεταδίδεται. Βέβαια, στις μέρες μας ακόμα κι ένα μειδίαμα ολίγων δευτερολέπτων είναι ευπρόσδεκτο.

Κάπως έτσι, λοιπόν, αναζητώντας τη χαμένη αισιοδοξία, αναρωτιέσαι με ποιον τρόπο να συνεχίσεις τη ζωή σου έτσι ώστε να ξεφύγεις από το δίλημμα(!) του «ζω για να δουλεύω» ή «δουλεύω για να ζω», κι από ένα σωρό ακόμα διλήμματα και προβλήματα που συνοδεύουν την καθημερινότητα σου. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δουλεύεις και δε Ζεις.

Τότε έρχονται στο μυαλό σου κάτι σκέψεις  και κάτι όνειρα που είχες όταν ήσουν παιδί. Οι ένδοξες εκείνες εποχές που έλεγες «εγώ όταν μεγαλώσω θα αλλάξω τον κόσμο». Από τότε κάτι δε σου άρεσε σε αυτόν τον κόσμο, κάτι σε ενοχλούσε. Δεν είναι τυχαία η παροιμία που λέει από «μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Μεγάλωσες κι αντί να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε αυτός.

Τότε δεν ήξερες τι σε ενοχλούσε· τώρα δεν ξέρεις τι απ’ όλα σε ενοχλεί. Μάλλον όλα. Και κυρίως το ότι δεν μπορείς να δεις πια τη θετική πλευρά της ζωής. Έχεις ξεχάσει πώς είναι πραγματικά να ονειρεύεσαι, να γελάς, να ελπίζεις. Λογικό! Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι είδος υπό εξαφάνιση. Κάθε μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος με μια νέα τραγωδία και φοβάσαι μήπως τελικά γίνουν κι οι ίδιοι οι άνθρωποι είδος υπό εξαφάνιση.

Όταν σε καθημερινή βάση ακούς, διαβάζεις, συζητάς για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος όσο κι αν το επιθυμείς. Κι αν λίγο αφαιρεθείς και σε κατακλύσει ένας ενθουσιασμός, μία χαρά ή κάτι παρόμοιο, μικρή είναι η διάρκεια τους και συχνά συνοδεύεται από τύψεις. «Εγώ καλοπερνάω κι οι άλλοι δίπλα μου σκοτώνονται», σκέφτεσαι. Κι αμέσως το χαμόγελό σου παγώνει κι εύχεσαι να ήσουνα αναίσθητος-υπάρχουνε και τέτοιοι- για να μην σε απασχολεί τίποτα εκτός από το τι θα φορέσεις το βράδυ στο πάρτυ. Γιατί για να επιβιώσεις σήμερα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στην αναισθησία, την αδιαφορία ή την αδράνεια.

Αν πάλι κάποιον άλλο δρόμο επιλέξεις, όπως της βοήθειας και της προσφοράς-υπάρχουνε κι αυτοί- δείξε κουράγιο και υπομονή. Είναι δύσκολο, βλέπεις, να φεύγεις από την πεπατημένη κι από όλα αυτά που σου προωθούν (βλ. αναισθησία κ.ο.κ) και να χαράζεις δική σου πορεία, με σκοπό  να εκπληρώσεις το παιδικό σου όνειρο να αλλάξεις τον κόσμο.

Όταν σε έχουν συνηθίσει να χαμογελάς μόνο όταν βγάζεις selfie, θα τους κακοφανεί όταν ξαναγελάσεις πραγματικά. Αλλά θα τα καταφέρεις! Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.