Γράφει η Μέλια από την Λήμνο: Καταλήψεις.

Έχει γίνει πια μόδα, κάθε χρόνο σε κάποια σχολεία οι μαθητές κλείνονται μέσα, εμποδίσουν τους καθηγητές να μπουν μέσα και να κάνουν μάθημα. Ισχυρίζονται πως αυτό ήταν απόφαση της συνέλευσης του δεκαπενταμελούς συμβουλίου τους. Αυτό δεν είναι πάντα σίγουρο. Πολλές φορές οι μαθητές διαμαρτύρονται για προβλήματα. Υπάρχουν, όμως, και μερικοί, που δε θέλουν να γίνει μάθημα. ( Θα το πω «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια»!

Στη διάρκεια του χειμώνα σε κάποια σχολεία παρουσιάστηκε αυτό το φαινόμενο. Έτσι χάθηκαν πολλές ώρες. Το Υπουργείο λοιπόν, έκρινε ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η διδακτέα ύλη, για να είναι ομαλή η διεξαγωγή των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Θεώρησε δε σωστό καθηγητές και μαθητές να επιστρέψουν στα θρανία από την Τετάρτη  μετά το Πάσχα.

Τα παιδία έκανα το λάθος, πι διδάσκοντες τιμωρήθηκαν καλούμενοι άρον – άρον να σπεύσουν στη θέση τους. Πολλοί έπρεπε να διανύσουν χιλιόμετρα. Μερικοί από νησιά με κακή συγκοινωνία έπρεπε να βρουν καράβι, να σκαμπανεβάζουν  ώρες ώστε να είναι εγκαίρως στην έδρα τους.

Μια κυρία, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο, αν έπρεπε  να ανοίξουν τα συγκεκριμένα σχολεία μέσα στις διακοπές απάντησε: “Οι καθηγητές πρέπει να πάνε στα σχολεία, γιατί αυτό είναι το χρέος τους, να μορφώσουν τα παιδιά μας!”.

Αν καταλάβατε καλά, πάλι οι καθηγητές έπρεπε να πληρώσουν το μάρμαρο!  Αυτοί, που αναλώνονται όλο το πρωί προσπαθώντας να ανοίξουν τα μάτια και τα μυαλά της νεολαίας, που δίνουν και την ψυχή τους, για να τα προετοιμάσουν καλά, ώστε να επιτύχουν στις εξετάσεις, αυτοί  που εκτός από το διδακτικό τους έργο έχουν επιφορτιστεί και με την δουλειά του Γραμματέα καταγράφοντας απουσίες, γράφονταν πρακτικά, περνώντας έγγραφα στα πρωτόκολλα, κάνοντας αρχειοθετήσεις, ενημερώνοντας τα τεράστια βιβλία του γενικού ελέγχου, που διορθώνουν στοίβες διαγωνισμάτων και εκθέσεων τα απογεύματα στο σπίτι, αυτοί είναι που έπρεπε να ταλαιπωρηθούν και πάλι. (Αλήθεια, σε τρεις μέρες θα μάθαιναν τα παιδιά, όσα μαθήματα έχασαν σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;).

Αυτοί λοιπόν, πήγαν. Δεν αντέδρασαν, μολονότι τους κάλυπτε το συνδικαλιστικό τους όργανο. Παρουσιαστήκαν , διότι ήθελαν να βοηθήσουν τα παιδιά. Για να παραδώσουν κάποια θέματα, που δεν διδάχτηκαν λόγω της αποχής. Εγώ όμως θέλω να ρωτήσω: “Οι καθηγητές έχουν μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα; Και τα παιδιά έχουν μονό δικαιώματα;”

Τα παιδιά μπορούν να κάνουν σφάλματα ατιμωριτί!

Και οι γονείς τους αυτό πρεσβεύουν. Οι ατάσθαλοι αθωώνονται και οι καθηγητές είναι πάντα κατηγορούμενοι. Αν προβιβάσουν το μαθητή, εκείνος  πέρασε με το σπαθί του, αν μείνει, λόγω αδιαφορίας, οι καθηγητές, οι  «στριμμένοι», το άφησαν το παιδί!  Και το σύνηθες τροπάριο: “Οι καθηγητές δε δουλεύουν!” ( Φαίνεται  πως την ίδια άποψη έχει και το Υπουργείο. Έτσι θέλει να μειώσει τις διακοπές )    

Εσείς κυρία μου, που θυμίσετε στο δάσκαλο το χρέος του, συμβουλέψατε το παιδί σας να μην κάνει κατάληψη;  Να παρακολουθήσει προσεκτικά  το μάθημα αντί να χαζεύει και να λερώνει τα θρανία και του τοίχους;   

Όλοι, όσοι αμφισβητούν την προσφορά των διδασκόντων, θα καταλάβουν, όταν οι γιοι ή οι κόρες τους γίνουν δάσκαλοι και καθηγητές!   

Προσέξτε, παιδιά! Οι καταλήψεις δεν είναι ο σωστός τρόπος διαμαρτυρίας. Κανενός το αφτί δεν ίδρωσε ποτέ. Και βέβαια, δε σας συμφέρει. Όλα πάνε πίσω και μετά τρέχετε και δεν προλαβαίνετε! Ακούτε με εμβρίθεια την ώρα που παραδίδει ο καθηγητλης, αφοσιωθείτε στη μελέτη και σας εύχομαι ολόψυχα : “Καλή επιτυχία”

Μέλια