Γράφει η Μέλια από την Λήμνο: Η δύναμη της θέλησης.

Χρόνια άκουγα πως κάποιοι δεν έπαιρναν τα «Γράμματα» και γι’αυτό δεν έπρεπε να δαπανούν χρόνο στα σχολεία. Οι γονείς, που δήλωναν κάτι τέτοιο, εμμέσως χαρακτήριζαν τα τέκνα τους «κουτά». Αλίμονο, όμως, αν κάποιος άλλος τολμούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο! Μερικοί γονείς κατηγορούν τους δασκάλους πως αδικούν τα παιδία τους, αν και βλέπουν ότι εκείνα αδιαφορούν για το διάβασμα.

Αν οι δάσκαλοι προβιβάσουν το παιδί επιεικώς, λένε: “ Το παιδί πέρασε!”.

Αν απορριφθεί, επειδή είναι εντελώς αδιάφορο, λένε: “To απέρριψαν οι στριμμένοι!”.

Τα ίδια τα παιδιά δεν αναγνωρίζουν την προσφορά των δασκάλων τους. Μόνον ο Αλέξανδρος το δήλωσε ευθαρσώς: “ Στους γονείς οφείλω το ζην, στο δάσκαλο μου το ευ ζην!”. Γι’ αυτό ήταν Μέγας!  

Πολλοί γονείς έτρεχαν γονυπετείς, ενίοτε και με δώρα και παρακαλούσαν τους δασκάλους να προβιβάσουν τα παιδιά τους τονίζοντας ότι δεν είχαν υψηλές φιλοδοξίες για την εξέλιξη τους στην ζωή.

Κάποια μάνα είπε στους καθηγητές του γιου της:

“Περάστε τον, δεν θέλω τίποτα σπουδαίο! Να, ένας καθηγητής, ένας γιατρός να γίνει!”

Κατά την γνώμη της ταπεινής εκείνης γυναίκας η απόκτηση πτυχίου ιατρικής ήταν πολύ εύκολη υπόθεση. Ίσως να πίστευε ότι το αποδεικτικό αυτό στοιχείο της επιστημονικής κατάρτισης το αγοράζει ο οποιοσδήποτε στο Σούπερ Μάρκετ!

Άλλοι πάλι επέμεναν ότι μόνο το απολυτήριο ζητούσαν και ορκίζονταν πως θα το έκρυβαν σε ένα συρτάρι. Στη συνέχεια, όμως, τα παιδιά τους με τη μεσολάβηση βουλευτών διοριζόταν σε Δημόσιες Υπηρεσίες, ενώ άτομα με πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές σπουδές έμεναν άνεργα.

Εκείνο που θέλω να τονίσω τώρα είναι ότι, όσον αφορά το δείκτη νοημοσύνης, πράγματι παίζει κάποιο ρόλο. Όμως μερικοί το προφασίζονται, για να μην προσπαθήσουν για να μην κουραστούν.

Κάποιοι νέοι λένε: “Δεν ασχολούμαι με μουσική ή άθληση, επειδή προπονούμε για γιατρός!”

Κάποιοι άλλοι λένε: “Δεν μπορώ να προκόψω στο σχολείο γιατί προπονούμε για την Ολυμπιάδα!”

Όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι δικαιολογίες. Αν υπάρχει θέληση τα πάντα είναι δυνατά. Πριν από λίγο καιρό ο Κωνσταντίνος Φιλιππίδης, ο επικοντιστής μας, πέταξε ως τον ουρανό! Ξεπέρασε τα 5,80 μέτρα και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Όλη η υφήλιος άκουσε με ζήλια τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό; ο Παγκόσμιος πρωταθλητής, λοιπόν, είναι επιστήμων, οικονομολόγος, και κάνει μεταπτυχιακές σπουδές. Το τραγικό είναι ότι προπονείται σε κτήριο κρύο, του οποίου η στέγη στάζει!

Ακούστε, αγαπητοί νέοι! Αν έχετε θέληση όλα μπορείτε να τα επιτύχετε. Πάρα πολλοί άνθρωποι συνδύασαν σπουδές με άλλες ενασχολήσεις και ευδοκίμησαν σε όλα.

Δεν θα αναφέρω ονόματα, γιατί κάποιους θα ξεχάσω και αυτό είναι άδικο. Θα έχετε ακούσει κι εσείς για γιατρούς και δικηγόρους και μηχανικούς, οι οποίοι διακρίθηκαν και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και σε άλλα αθλήματα και σε άλλες δραστηριότητες.

Δεν θέλω, λοιπόν, δικαιολογίες.

Δεν υπάρχουν βλάκες, φυγόπονοι υπάρχουν και συνήθως, αυτοί δεν επιτυγχάνουν ποτέ και πουθενά!!!

Μέλια