Άρθρο LimnosReport: γράφει η Μάρτσα: Χειραγωγημένα παιδιά.

Είναι κάποια  παιδιά που παραμένουν παιδιά….

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο το πώς να είσαι σωστός γονέας…

Σίγουρα δεν υπάρχει ο τέλειος γονιός…

Σίγουρα κάποιος γονιός ΔΕΝ θέλει να προκαλέσει συνειδητά κακό στο παιδί του. Η λέξη ‘’κλειδί’’ είναι το «συνειδητά»! Είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο «σκέψη, σκέψη, σκέψη!» !

Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους και τις σχέσεις γύρω μου. Υιοθετώ, απορρίπτω, επεξεργάζομαι, συγκρίνω συμπεριφορές, σχέσεις. Μοιράζομαι μέσω αυτής της σελίδας  τις σκέψεις που μου προκύπτουν από την παρατήρηση ή τα βιώματα τα δικά μου ή άλλων ανθρώπων που είδα, άκουσα, έζησα, ένοιωσα.

Οι εποχές αλλάζουν, η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι τρομερή (πολλές φορές με τρομάζει αλήθεια) νομίζω ότι οφείλουμε να εξελιχθούμε και εμείς , να γίνουν οι νέες γενιές χελιδόνια που ανά περιόδους θα ζουν και σε άλλο σημείο του πλανήτη, χωρίς όμως η χελιδομάνα να τα κυνηγά από πίσω «πάρε την ζακέτα σου μαζί».

Αναφέρομαι συνήθως σε μανάδες γιατί οι μπαμπάδες είναι πιο σαφής στον ρόλο του, κρατώντας πιο εντός των ορίων τις σχέσεις με τα παιδιά του (αυτή η χρήση του ημισφαιρίου της λογικής είναι θαυματουργή τελικά). Μην σου τύχει βέβαια ο χειριστικός μπαμπάς, σπάνιο είδος αλλά δυνατό.

 Οι προβληματικές σχέσεις  γονέα-παιδιού που χω παρατηρήσει είναι δύο κατηγοριών.

• Παιδιά που δεν έχουν αντιληφθεί ΚΑΝ τι συμβαίνει και δεν σηκώνουν κουβέντα για τον γονέα-θυσία  καθώς έχει περάσει σε άλλο επίπεδο διάστασης ,μεταξύ ανθρώπου και Θεού

Kαι η άλλη κατηγορία

•   Όπου τα παιδιά αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, το θεωρούν ενοχλητικό αλλά δεν έχουν την ψυχική δύναμη να το αλλάξουν, φοβούμενοι τις αντιδράσεις των γονέων στην οποιαδήποτε οριοθέτηση τους, συνήθως έχει υστερική μορφή τύπου «δεν με αγαπάς! Εμένα που έγινα θυσία» ή «δεν πειράζει ! καταλαβαίνω! Όπως θες ! εγώ δεν θα σε ξαναενοχλήσω αφού είμαι βάρος !» και τα ανάλογα μούτρα και στις δύο περιπτώσεις.

Για να φέρω και παραδείγματα να γίνω πιο κατανοητή, είμαι με φίλη σε νυχτερινό μαγαζί, και ενώ διασκεδάζουμε στέλνει μηνύματα στο κινητό 2,3,4,5 φαντάστηκα ότι θα είναι προσωπικά, πιπεράτα μηνυματάκια.

Την ρωτάω από ενδιαφέρον εάν υπάρχει καμία ενδιαφέρουσα γνωριμία και μου απαντά ότι τόση ώρα συνομιλεί με την μαμά της. Δεν ξέρω πως την κοίταξα αλλά κατευθείαν μου απολογήθηκε ότι εδώ και ώρα της γράφει «καληνύχτα» και εκείνη όλο και θυμάμαι κάτι και την απασχολεί !

Η οποία μαμά είναι γλυκύτατη και πολύ υποστηρικτική στα παιδιά της αλλά δεν έχει κάποια άλλη διασκέδαση.

Την επόμενη ημέρα το συζητήσαμε μεταξύ καφέ και μπισκοτάκι και μου είπε η φίλη μου ότι έχει καταλάβει εδώ και χρόνια ότι η μαμά της ‘’ζει’’ και παίρνει ενέργεια από την ζωή της κόρης της καθώς παντρεύτηκε μικρή και δεν έκανε όλα όσα ήθελε και σαν μία άτυπη συμφωνία με την κόρη, μιλώντας κάθε βράδυ στο τηλέφωνο εδώ και 14 χρόνια που έφυγε η κοπέλα από το σπίτι για σπουδές και ζει σε πόλεις μακριά από το σπίτι της !

Την βλέπω, την νιώθω την φίλη μου ότι ξέρει ότι όλο αυτό δεν την ευχαριστεί (και καλά κάνει γιατί είναι παράλογο) αλλά αδυνατεί να το σταματήσει !

Γιατί ?

Γιατί αυτή η «υποχρέωση» χτίστηκε μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Εγώ είμαι ευχαριστημένη και που το αναγνωρίσει σαν παράλογο. Βέβαια υπάρχουν και «απώλειες», δυσκολεύεται στις προσωπικές  της σχέσεις, είναι πραγματικά μαγνήτης ανδρών που την πιέζουν και θέλουν να ελέγξουν  την ζωή της. Φοβάται την δέσμευση προσωπικά και επαγγελματικά, προτιμώντας να ζει ελεύθερα και ανασφαλή, πληρώνοντας το κόστος της μοναξιάς και της ανασφάλιστης εργαζομένης εδώ και πολλά χρόνια.  

Σε άλλη γνωστή μου οικογένεια, η μητέρα με την κόρη (30 φεύγα ετών η κόρη) συνηθίζει να πηγαίνει διακοπές  με την μαμά της, και εργάζονται μαζί. Γιατί η κόρη δυσκολεύεται στο προσωπικό της επίπεδο και η μαμά την «βοηθά» κάνοντας την παρέα. Και αναρωτιέμαι μήπως το σωστότερο ήταν η μαμά να αφήσει την κόρη να πατώσει στην μοναξιά της έτσι ώστε να  ενεργοποιηθεί και να βρει λύσεις στο πρόβλημα κοινωνικοποίησης της; Ή μήπως και η μαμά βολεύεται γιατί και η ίδια αντιμετωπίζει ανάλογο θέμα και μία κόρη-παρεάκι είναι ότι πρέπει ; Αλώστε και η ίδια έπαιρνε  την μητέρα της στις βόλτες της, μέχρι να μεγαλώσει η κόρη !

Βλέπω, ΄΄αγόρια΄΄ και ΄΄κορίτσια΄΄ 30, 40 ετών να ζουν μαζί με τους γονείς λόγω της οικονομικής δυσχερής κατάστασης της χώρας μας  και να έχουν βολευτεί σε όλο αυτό.

Παρατηρώ να είναι η ζωή τους, η συμπεριφορά τους και η εμφάνιση τους κολλημένη εκεί κάπου στα εφηβικά τους χρόνια ! Λες και η κατάσταση του δέρματος τους προσαρμόζεται με την διεύθυνση του πατρικού σπιτιού ή μιας ανεξάρτητης οικίας. Αυτή την γενιά πραγματικά την παρακολουθώ με τρομερή περιέργεια, που θα πάει, πως θα επιβιώσει εάν «φύγουν» οι γονείς.

Θα μπορέσουν κάποτε να κάνουν δική τους οικογένεια; Εάν δεν κατάφεραν να ενηλικιωθούν σε βάθος 20ετίας, τότε για να γίνουν γονείς θα είναι έτοιμοι μαζί με την αίτηση σύνταξης;

Αυτά τα παιδιά που δεν είναι παιδιά, δεν θα επιβίωναν με κάποιον τρόπο εάν έμεναν ορφανά όταν ήταν 20 ετών ; Μπορεί να σπούδαζαν παράλληλα με εργασία, μπορεί να έκαναν εργασίες που δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο σπουδών τους , μπορεί να έψαχναν εναλλακτικές λύσεις όπως δουλεία / ζωή στο εξωτερικό ή καλλιέργειες στην επαρχία, αλλά δεν θα ‘’σκότωναν’’ τον  ενήλικο εαυτό τους ζώντας με χαρτζιλίκι από την σύνταξη της μαμάς και του μπαμπά, ρωτώντας το μεσημέρι  «τι θα φάμε:» ή «ακόμη ρε μάνα το μπλε  πουκάμισο άπλυτο;».

Και οι γονείς ΠΡΕΠΕΙ να ανησυχούν για αυτό που συμβαίνει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θέμα που αφορά τα παιδιά τους ( θεωρώ αυτή την εξάρτηση χειρότερη και από ότι τα ναρκωτικά που όλοι  οι γονείς φοβούνται, γιατί τα ναρκωτικά είναι παράνομα και υπάρχουν νομικές και κοινωνικές κυρώσεις).  

Τον βασικό ρόλο που έχει ένας γονιός είτε άνθρωπος είτε ζώο (σε αυτό θεωρώ τα ζωάκια πιο συνειδητοποιημένα στον ρόλο τους) ότι το βασικό του καθήκον είναι να δημιουργήσει όντα που να είναι έτοιμα να ζήσουν αυτόνομα, ανεξάρτητα  και να δημιουργήσουν και εκείνα με την σειρά τους άλλα ώστε να διαιωνίζονται τα είδη .  

Θα θελα να «κλείσω» με μία πραγματική ιστορία, αντί για γνωμικό, ενός ανθρώπου γνωστό και ως ο «δάσκαλος της Αγάπης» ! 

Ο Λεο Μπουσκάλια λοιπόν, διάσημος  συγγραφέας, ανέφερε σε όλα του τα έργα πόσο θαύμαζε τους γονείς του και πόσο τους θεωρούσε καλούς στον ρόλο τους. Σε κάποιο από τα βιβλία του περιγράφει μία ιστορία με εκείνος και την μητέρα του που αξίζει να μεταφέρω.

 Στα 18 του χρόνια ο Λεό αποφασίζει να ταξιδέψει από την Αμερική στην Ευρώπη, δουλεύοντας παράλληλα με το σχολείο και κάνοντας οικονομίες καταφέρνει μα μαζέψει ένα ποσό και να πραγματοποιήσει το ταξίδι των ονείρων του. Παρασύρθηκε όμως και ενώ βρισκόταν μίλια μακριά από το σπίτι του, ξέμεινε από χρήματα, μην έχοντας ούτε για το εισιτήριο της επιστροφής. Τηλεφώνησε στους γονείς του για να του στείλουν εκείνοι. Η μητέρα του υπήρξε απόλυτη λέγοντας του ότι όφειλε να έχει κάνει καλύτερο προγραμματισμό και να είχε κρατήσει κάποιο ποσό έστω για την επιστροφή του.

Του είπε ότι λυπάται αλλά έπρεπε μόνος του να βρει την λύση. Έτσι και έγινε, έψαξε και βρήκε ευκαιριακή εργασία στην πόλη που ξέμεινε για λίγο διάστημα και όταν κατάφερε με δυσκολίες να επιστρέψει βρήκε την μητέρα του μες την αγωνία. Του είπε ότι μόλις έκλεισαν το τηλέφωνο ξέσπασε σε κλάματα και τις επόμενες ημέρες είχε χάσει τον ύπνο της μέχρι να γυρίσει ο γιος της σπίτι. Θεώρησε, και συμφωνώ, ότι έπρεπε να το κάνει στα πλαίσια εκπαίδευσης του γιου της. Μεγάλος πια ο Μπουσκάλια, μέσω της ιστορίας του, ευχαριστούσε την μητέρα του γιατί από τότε απέκτησε μία υπεύθυνη σχέση με τις επιλογές του σε σχέση με τα χρήματα.    

ΠΡΟΣΟΧΗ !Επικροτώ αυτή την πράξη της Κας Μπουσκάλια γιατί είναι αποτέλεσμα συνειδητής πράξης, μετά από σκέψη. Όχι εγκατάλειψη του παιδιού στην μοίρα του με κάλυψη την διαπαιδαγώγηση του, γιατί αυτή η προδοσία είναι ολέθρια για το παιδί και δεν έχει ίχνος γονικής αγάπης, αλλά τι βολεύει το συμφέρον του γονιού. Άλλο εγκαταλείπω, άλλο εκπαιδεύω.

Σας φιλώ και δίνω ραντεβού σε μία βδομάδα ξανά εδώ!!!

Μαρτσα γιά το LimnosReport

e–mail επικοινωνίας mtsamasirou@windowslive.com