Αρθρο LimnosReport γράφει η Μάρτσα: Ο οίκος των γενεών (ή των γεναίων) Νο2

«Σιγα μην σπασει το γοβακι…….»

Σήμερα  θέλω να αναφερθώ στην κακοποίηση παιδιών, μιας και πέρασε πρόσφατα η παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης παιδιών.

Γενικά δεν είμαι απόλυτα υπέρ αυτών των παγκόσμιων ημερών καθώς σχεδόν πάντα οι μέρες αυτές είναι αφιερωμένες σε θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν καθημερινά, πράγμα ανέφικτο βέβαια και για κάποιους που δεν είναι η εργασία τους τα ανθρωπιστικά θέματα ! Εάν είναι όμως να απασχολεί κάποιους έστω και αυτή την μέρα, από το καμία μέρα, τότε τάσσομαι υπέρ !

Θέλω να θίξω το θέμα αλλά όχι για την κακοποίηση αυτή που κάνουμε όλοι εικόνα με μωλωπισμένα προσωπάκια ή σεξουαλικά προσεγγισμένη κακοποίηση, που σίγουρα είναι σοκαριστική και κατακριτέα, αλλά για μία άλλη κακοποίηση, την ψυχολογική! Και πάλι δεν αναφέρομαι σε αυτή που κάποιος φωνάζει ή βρίζει κάποιον κι συγκεκριμένα ένα παιδί.

Αλλά για άλλη  κακοποίηση, ύπουλη και σκοτεινή που καλύπτεται νομικά και κοινωνικά αλλά το μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί είναι αμέτρητο και μεγάλο φάσμα αποτελεσμάτων !

Μία κακοποίηση που δεν έχει να κάνει τόσο με τις λέξεις, το αντίθετο λεκτικά μπορεί το παιδί να «είναι η ζωή του/της», «ό,τι κάνω το κάνω για το/τα παιδί/ιά μου», «κατέστρεψα την ζωή  μου για το παιδί μου»,  «για σένα ξαναπαντρεύτηκα και υπέφερα, για να έχεις μπαμπά/μαμά» τα οποία όταν τα ακούω μου πραγματικά ταράζομαι !

Κατανοώ ότι και ο γονιός που γαλουχεί  με αυτόν τον τρόπο το παιδί του δικές του ανασφάλειες καλύπτει αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κακού που προκαλεί με αυτά τα λόγια, γιατί εάν υποθέσω πως δρα και μιλά με τέτοιους σκοπούς, θα τον κατατάξω στην κατηγορία των σαδιστών κηδεμόνων που λίγοι είναι πραγματικά σε αυτήν την κατηγορία. Όλοι οι άλλοι είναι κατά σύμπτωση θύτες, αλλά με κοινό αποτέλεσμα ! Δημιουργούν ενοχικά πλάσματα ! Που η ενοχή είναι αρχή πολλών δυσλειτουργικών συμπεριφορών. Η ενοχή κρύβει την λύπη και η λύπη κρύβεται μέσα στον θυμό !

 Εάν στην αρχή της ζωής του ένας άνθρωπος ξεκινά με την πεποίθηση ότι είναι ‘’βάρος’’ ή αποτέλεσμα μιας κακής συγκυρίας, ποια είναι τα εφόδια με τα οποία ξεκινά ?

Και έχω και καλύτερο, ενώ ο «ήρωας» γονιός θυσιάζεται μέχρι θανάτου για το παιδί του, στην πράξη η ανωριμότητα του (γιατί ώριμος άνθρωπος αναλαμβάνει τις ευθύνες του και δεν λέει τέτοιες μπαρούφες) δεν τον αφήνει να φροντίσει κανένα παιδί, αφού παιδί είναι ο ίδιος.

Έχω δει το έργο αυτό κατ επανάληψη σε δεκάδες οικογένειες! Και εμμένουν με πάθος «τα παράτησα όλα για να γίνω γονιός», «θυσιάζομαι για τα παιδιά μου»  .

Λες και αυτό το ‘’παραμύθι’’ τους συντηρεί και χωρίς αυτό δεν έχουν λόγο ύπαρξης γιατί πραγματικά το παιδί είναι η ζωής τους, αφού στη ζωής τους έτσι και αλλιώς είχαν χάσει την ουσία. Που για μένα είναι μία, να εξελιχτεί ο καθένας μας στην προσωπική του πορεία, πέραν από την μητρότητα ή την πατρότητα είτε έρθει είτε όχι.

Οι αρνητικές επιπτώσεις αυτής της συμπεριφοράς είναι πολλές τόσο σε ατομικό επίπεδο για τον καθένα που έχει μεγαλώσει  με αυτό το βάρος ύπαρξης αλλά και στο σύνολο μιας κοινωνίας καθώς όλοι συνυπάρχουμε με άλλους και οι άλλοι με μας !

 Κοιτάξτε γύρω σας !

Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, άτομα θυμωμένα, άτομα με διαταραχές!

Αυτή η αντίθεση, πράξεων και λόγων, είναι πολύ συγχητική για το παιδί, δηλαδή  νοιώθει ανεκτίμητο (αφού έχει την δύναμη να ‘’καταστρέψει’’ την ζωή του γονέα/κηδεμόνα) αλλά και τόσο ανάξιο αφού στην ΟΥΣΙΑ ο γονέας που χειρίζεται κατά αυτόν τον τρόπο τα παιδιά «κρύβει» μέσα στην θυσία του την ανωριμότητα του και την αδυναμία του να ΕΙΝΑΙ (όχι να δηλώνει) γονιός !

Ο Χορχέ Μπουκάι, αγαπημένος Αργεντίνιος συγγραφέας, στο βιβλίο του «Ο δρόμος για την Αυτοεξάρτηση», αναφέρει ότι οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι δεν νοιώθουν αυτή την ανάγκη τεκνοποίησης.

Μήπως τελικά θα έπρεπε να είναι και οι μόνοι που θα έπρεπε να γίνονται γονείς?

Τι προτείνω ? Τρείς λύσεις.  Σκέψη, σκέψη, σκέψη !

Σκέψη πριν δημιουργήσουμε οικογένεια.

Είμαστε καλά με τον σύντροφο μας ? Είναι μία όμορφη ομαλή σχέση που θέλουμε να ολοκληρώσουμε και ΟΧΙ μία προβληματική σχέση που πιστεύουμε ότι ένα παιδί θα την σώσει ? (και αυτό το τελευταίο πάλι με ταράζει! Το παιδί τσιρότο, με ρόλο πριν ακόμη γεννηθεί)

Σκέψη να αναλογιστούμε υπεύθυνα ότι είμαστε έτοιμοι να παραμερίσουμε την ατομικότητα μας (χωρίς  να  ‘’χάσουμε’’ τον εαυτό μας ) γιατί το παιδί χρειάζεται μία προσωπικότητα να ακουμπήσει ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ και όχι δια βίου.

Η μητρότητα δεν έχει τέλος αλλά έχει σκοπό να δημιουργήσει αυτόνομα πλάσματα !

Σκέψη κατά την διάρκεια ανατροφής του παιδιού, και λέω ανα-τροφής γιατί με τα χέρια μας το τρέφουμε σωματικά και με τα λόγια μας το «τρέφουμε» ψυχικά !

Ας σκεφτουμε όταν μιλάμε σε ποιόν σκοπό στοχεύουμε.

 Το παιδί δεν πρέπει ν’ ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θ’ αποκτήσει αξιοπρέπεια.  Friedrich Engels ( 1820-1895 , Γερμανός πολιτικός φιλόσοφος)

Καλή μας βδομάδα !

Μαρτσα γιά το LimnosReport

e–mail επικοινωνίας mtsamasirou@windowslive.com