Μέλια: Δυο λόγια για τον Νίκο Πάνο

Οι  επικήδειοι είναι δύσκολο θέμα, όχι μόνο επειδή μας κατέχει η θλίψη για την απώλεια του δικού μας ανθρώπου ή  του  φίλου, αλλά  και  για τα λόγια, που πρέπει να  επιλέξουμε,  για να πλάσουμε το εγκώμιο για το θανόντα.  Πάντα χρησιμοποιούμε τα  τετριμμένα. 

         Μια γνωστή μου κυρία, που τώρα είναι και η ίδια στας  αιωνίους  μονάς,  συνήθιζε  να λέει ότι, όταν  αποβιώνει κάποιος, λένε πως ήταν  καλός ακόμα κι αν ήταν κακός! « Ο  νεκρός  δεδικαίωται!», έλεγαν  πολύ παλιά.

         Εσύ, όμως, Νίκο, ήσουν πολύ καλός. Ήσουν  γενναιόδωρος!  Τότε  που ήρθαν τα παιδιά του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, εσύ  περιέθαλψες  τον  Νταμίρ  και  αργότερα  φιλοξένησες  και  τον  αδερφό  του   και   τη   μάνα   τους.  Ακόμα και   λογαριασμό  στην  Τράπεζα   άνοιξες   στο  όνομά  τους.  Ύστερα  ανέλαβες  την  Σνεζάνα  και  κάθε καλοκαίρι  φιλοξενούσες  και  την   αδερφούλα   της.   Όλο   τον   κόσμο   αγαπούσες, γι’ αυτό  και  όλοι  σε  αγαπούσαμε.

       Φρόντιζες για το Σχολείο μας και για εμάς,  όλο το  προσωπικό.  Μας πείραζες, καλοπροαίρετα, βέβαια! Είχες χιούμορ   και μας έκανες να γελούμε. Τώρα, όμως, μας έκανες να κλάψουμε. 

        Αχ, Νίκο, όσοι είμαστε εδώ σε αποχαιρετήσαμε. Οι φίλοι,   όμως, που θα έρθουν το καλοκαίρι, δε θα σε βρούνε.Η καρέκλα   σου στο Καφενείο, εκεί που κάθε πρωί καθόσουν κι έπινες το καφεδάκι σου, στέκει  τώρα  άδεια. Θα περνούμε, θα τη βλέπουμε, θα συγκινούμαστε και θα σε θυμόμαστε. Καλό παράδεισο, φίλε Νίκο!

Μέλια        

Kαταχώρηση Νατάσα Ταραράκη