Στην αφετηρία της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ μου!!!…

Γράφει η Βαρβάρα Βλαχοπούλου

Ξεκινούσαμε απο τηνΑγία Παρασκευή. Προσκυνούσαμε ευλαβικά το καλά φωλιασμένο προσκυνητάρι,ανάβαμε το καντηλάκι της …και τρεχάλα να προλάβουμε το κουδούνι,με τον χαρτοφύλακα παραμάσχαλα…..μπουουουού Α ´εξάμηνο…Β´εξάμηνο….και την σπρώχναμε τη χρονιά με την ευλογία της!!!!

Πίσω μας αφήναμε περιφρονητικά την ερειπωμένη Βόντελα Τα παραθύρια της γυμνά…έχασκαν στο Αιγαίο…Ξεφτισμένα τα στεφανώματά της θρηνούσαν τις δόξες τους. Απάγκιο των γλάρων, των αδέσποτων και των φαντασμάτων της οργιάζουσας παιδικής μας φαντασίας. Ο ανύπαρκτος νυχτερινός φωτισμός της περιοχής ,τα καλλιεργούσε …έτοιμα να εγκαταλείψουν προσωρινά την κοιτίδα τους ….να ξεχυθούν …και ν´αρχίσουν το κυνηγητό μας !!! Το βράδυ ποτέ δε φτάναμε ως εκεί. Οριό μας το σπίτι του Χριστοδουλίδη……έρμο κι αυτο, σιχτίριζε την εγκατάλειψή του…

Ένας στύλος της ηλεκτρικής εταιρίας του Ντόντου μπρός το σπίτι της Χαρούλας…αχνόφεγγε.Σπίθα παρηγοριάς απο τη μιά,πηγή σκιών απο την άλλη,σκιές κυήματα μιας παιδικής φαντασίας …χουβαρδούς….

Κι όμως κάποιος κοιμόταν μέσα στη Βόντελα.Κάποιος εκεί μέσα περνούσε την αιωνιότητα των στιγμών του. Ηταν ο Μασούριας ο ζητιάνος της εποχης,που στοίχωσε στις μνήμες μας Ηταν τυφλός ,ψηλός και χοντρός…..επιβλητικός… σαν τον Παβαρότι.Το πρωί ντελάλιζε στην αγορά και στις γειτονιές ,τις αφίξεις του “ΚΩΣ” και του “ΙΟΝΙΟΥ”και συνάμα ζητιάνευε.Γνώριζε καλα ποιές πόρτες θα χτυπούσε με την μπαστούνα του.Ηταν κουρελοντυμένος, και θυμάμαι τη μάνα μου που εκτός απο το φαΐ και το κρασί ,του μπελόνιαζε καμιά δεκαριά βελόνες με κλωστή ,τις κάρφωνε στον κουρελιασμένο του μανδύα για να μπαλώσει ελεγε τις τρύπες ,που ηταν ορατές δια “κλειστού οφθαλμού” Στα γυμνά του ποδάρια φορούσε ξεσκισμένα γουρνοτσάρουχα.Η μαγκούρα του ηταν μεγαλύτερη απο το μπόι του και οδηγούσε τα σκοτεινά του βήματα ίσαμε το μεσημέρι Μετά την ονόμαζε φρουρό και την ακουμπούσε δίπλα στο κουρασμένο του κορμί ,στην κουρελοντυμένη φωλιά του ,έτοιμη να σηκωθεί ανα πάσα στιγμή και να χτυπήσει τον εχθρό (ποντίκια και σκυλιά) που επιβουλεύονταν τα ξεροκόμματα του τορβά του.Τη μοναξιά του διάνθιζε το κρασί και που και που η συγκατοίκηση με γύφτους ,που ξεμπαρκάριζαν στο νησί με καμιά ξεφτισμένη αρκούδα η μαϊμού….να χτυπήσουν το ντέφι,να χορέψει η αρκούδα,να κοιταχτεί στο καθρεφτάκι η μαϊμου ,να ξύσει τον κώλο της τον μαδημένο ,να πέσουν οι τρύπιες δεκάρες ,οι κοσάρες και τα φραγκοδίφραγκα στο αναποδογυρισμένο ντέφι…να βγει ο επιούσιος.

Απ´όπου κι αν το πιάσει το μυαλό μου τούτο το ρημαδιό ,την φαντασμοκοιτίδα που λέγεται Βόντελα,θλίψη και φόβο ξερνά…στην αρχή της πιό όμορφης δικής μου ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
(Ανάβλεμμα ..μια βόλτα στο Ρωμαίικο γιαλό δεκαετία του πενήντα)

ΠΗΓΗ: Απο το facebook της κα Varvara Vlahopoulou

Ευχαριστούμε για την έγκριση δημοσίευσης