“Θυμήσου όταν οδηγείς! Κρατάς την ζωή σου μαζί με τις ζωές των γύρω σου…”

Γράφει η Ρίνα Σερέτη

Σκέψεις σε λόγια

Κάπου στα μέσα ενός Απρίλη σε ένα συννεφιασμένο πρωινό…
Πρώτη ημέρα μετά την αποχώρηση του πατέρα των παιδιών από το σπίτι, πρώτη ημέρα χωρισμένη από τον άντρα μου. ..
Η ψυχή μου χαμένη, σε γιατί και σε τώρα τι, τριγυρνούσε την σκέψη μου στην απόγνωση και την παραίτηση από καθετί στην ζωή μου. Ένιωθα εγκαταλελειμμένη, προδομένη μα πάνω από όλα μόνη! Έκλαιγα μερόνυχτα..

Τα παιδιά είχαν σχολείο. Μπήκαμε στο αμάξι κοίταξα μπρος και πίσω, έβαλα ταχύτητα και μπαμ μπροστά μου μια μηχανή πεσμένη με τον μπαμπά και ένα κοριτσάκι σαν αγγελάκι με χρυσά μαλλιά και τεράστια γαλαζωπά μάτια.
Όλη μου η αναπνοή χάθηκε στο αντίκρισμα αυτού που είχα κάνει. Ορκίζομαι πως κοίταξα, ορκίζομαι πως δεν είδα τη μηχανή να έρχεται!

Δεν είδα ή ήμουν τόσο απορροφημένη στην στεναχώρια μου που νόμιζα πως έλεγξα και έκανα πως είδα… Εγώ η μητέρα τεσσάρων παιδιών έκανα αυτό; Δεν φρόντισα να προστατέψω ανθρώπινες ζωές. Αφέθηκα στην κακή μου ψυχολογία και στην στεναχώρια να μου ελέγξουν την διαύγεια και την προσήλωση που οφείλει να έχει όποιος κάθεται πίσω από το τιμόνι!

Σημασία δεν έχει η συνέχεια…

Το καλό είναι πως επειδή ποτέ δεν βγαίνω με φόρα άλλα πάντοτε βγαίνω αργά, κανείς τους δεν τραυματίστηκε στο σώμα. Το κοριτσάκι όμως και τα παιδιά μου πόσο κακό είχα κάνει στην ψυχή τους; Πόσες σκέψεις και πόσα συναισθήματα πέρασαν από τα μυαλουδάκια τους! Καμία συγγνώμη και καμία αιτία δεν απαλύνει αυτό το τραύμα! Καμία!

Κάπου στο τώρα…

Απόγευμα περνάμε με τον γιο μου διάβαση πεζών με κόκκινο φανάρι για τα αυτοκίνητα και ένα αμάξι, επειδή το φανάρι εξυπηρετεί μόνο την διάβαση πεζών, περνά με κόκκινο. Στην κυριολεξία τον έσωσα για χιλιοστά αρπάζοντάς τον και σπρώχνοντάς τον προς τα πίσω. Το αμάξι δεν πέρασε μόνο το κόκκινο αλλά έτρεχε κιόλας.
Ο οδηγός του κατέβηκε ήρεμος στο περίπτερο. Τον βρίσκω και του λέω:
-Δεν είδατε πως περάσατε με κόκκινο και πως παραλίγο να πατήσετε ένα παιδί.
-Όχι μου λέει. Είμαι κι εγώ πατέρας και σας καταλαβαίνω.
-Μα επειδή είστε πατέρας οφείλατε να είστε ακόμη πιο προσεκτικός!
-Δεν έχω καλή ψυχολογία μου απάντησε…
-Δεν είμαι καλά και δεν είδα το κόκκινο!
Σημασία δεν έχει η υπόλοιπη συζήτηση…

Από τα δυο αυτά πραγματικά και δυστυχώς καθημερινά συμβάντα κρατώ το δεν είμαι καλά, το έκλαιγα μερόνυχτα και το δεν είχα καλή ψυχολογία…

Πόσες φορές παίρνουμε το τιμόνι στα χέρια μας τσαντισμένοι, στρεσαρισμένοι, στεναχωρημένοι και πολλές φορές κλαίγοντας; Πόσες φορές οδηγούμε έχοντας όλες μας τις στεναχώριες στο μυαλό;

Να απαντήσω; Κάθε μέρα! Κάθε μέρα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές επειδή έχουμε ως δεδομένη την κακή ψυχολογία συνήθως λόγω της “κρίσης” πλέον και την έχουμε αναγάγει ως τρόπο ζωής. Κάθε μέρα τις ώρες της σιωπής μας μπροστά στο τιμόνι, τις γεμίζουμε με τις ώρες της φωνής μας μέσα μας. Γεμίζουμε την ψυχή μας με ακατάπαυστο θόρυβο, με ατελείωτα άσχημες εικόνες της κατάστασής μας, αγνοώντας τις εικόνες της πραγματικότητας του δρόμου!
Την γιαγιάκα ή τον παππούλη που πασχίζουν να περάσουν απέναντι, την μαμά με το καρότσι που επειδή εσύ της έκλεισες την ράμπα που δεν “είδες” και αναγκαστικά βγήκε στον δρόμο, το κόκκινο που έχει ανάψει, την μηχανή που είναι λιγότερο ογκώδης και δεν φαίνεται κτλ κτλ. Πόσες φορές είπες μα δεν το είδα! Να ένα στοπ μέχρι εκεί πάνω κι εσύ δεν το είδες επειδή δεν πρόσεχες τον δρόμο αλλά τα προβλήματά σου, την κακή σου ψυχολογία…

Σταμάτα πια με την κακή ψυχολογία! Επηρεάζει την ζωή σου, την καθημερινότητά σου μα στην οδήγηση επηρεάζει τις ζωές όλων μας! Αν αισθάνεσαι θολωμένο το μυαλό σου στάσου λίγο στην άκρη, πάρε μια δυο ήρεμες ανάσες, βάλε μια όμορφη μουσική, βρες έναν λόγο για να χαμογελάσεις και βάλε μπρος μόνο όταν αισθάνεσαι έτοιμος να είσαι συνειδητός στον δρόμο! Αν δεν μπορείς επειδή βιάζεσαι απλά μην τρέχεις! Μόνο οι χαμηλές ταχύτητες μπορούν να σου δώσουν τον χρόνο να αντιδράσεις!
 

Η ζωή σου είναι δική σου μπορείς να την ζήσεις και να αισθάνεσαι όπως επιθυμείς. Θυμήσου όμως όταν οδηγείς πως το ίδιο επιθυμούν κι οι γύρω σου για την δική τους…