Αιμιλιανός Γαττάς : Η σφαγή των Xριστιανών στη Δαμασκό το 1860 (Μέρος Β’)

Ο Αιμιλιανός μας παρουσιάζει σε τέσσερα μέρη, την ιστορία της Δαμασκού και ειδικότερα τη σφαγή των Χριστιανών το 1860. Στο δεύτερο μέρος αναφέρετε στον ναό της Παναγιάς στην Δαμασκό και στην μάχη, στις ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην πόλη της Δαμασκού το 1860

Σε μια Ανατολή που δε σταμάτησε ποτέ να ματώνει η ιστορία γράφεται μέρα με τη μέρα. λεπτό προς λεπτό. Τα γεγονότα που παρουσιάζει σε αυτό το άρθρο είναι σχεδόν παντελώς άγνωστα και αδιερεύνητα από τον επιστημονικό κόσμο της Ελλάδος.

Το πρώτο μέρος του άρθρου, μπορείτε να το διαβάσετε στα θέματα απόψεις.

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΔΑΜΑΣΚΟ

 O ναός της Παναγίας στη Δαμασκό είναι από τις σημαντικότερες εκκλησίες της Συρίας. Χρονολογείται από την αρχή εξάπλωσης του Χριστιανισμού, ανήκει στην ελληνική ορθόδοξη κοινότητα, καθώς είναι επίσης και η έδρα του Πατριαρχείου Αντιοχείας και Πάσης Ανατολής.

Κατασκευάστηκε τους πρώτους αιώνες, από Μαριανούς, οι οποίοι έως τα χρόνια του Κωνσταντίνου εκτελούσαν κρυφά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα .Έως την κατάκτηση της Δαμασκού από τους Μουσουλμάνους ο ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία.

Το 706 μ.Χ. η εκκλησία καταστράφηκε από τον Umayyad Χαλίφη al – Walid bin Abdul Malik και ανοικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του χαλίφη Ομάρ μπιν Αμπντούλ Αζίζ.

Συνολικά η εκκλησία καταστράφηκε τις παρακάτω φορές:

1 .Το 926 μ.Χ. , στα χρόνια της βασιλείας του χαλίφη αλ – Muqtadir , ο οποίος ήταν χαλίφης των Αββασιδών, ο ναός καταστράφηκε και αποκαταστηθεί αμμέσως.

2 . Το 950 μ.Χ. η εκκλησία κάηκε ύστερα από παραγγελία του Ahmad Ibn Tulun.

3 . Το 1009 κάηκε ξανά, από εντολή του Fatimid Χαλίφη αλ-Χακίμ

4 . Το 1260 μετά την αποχώρηση των Τατάρων της Δαμασκού , με επικεφαλής τον Hulagu , ο οποίος ήταν Νεστοριανός η εκκλησία υπέστη βανδαλισμούς. Εν συνεχεία ανακατασκευάστηκε αλλά ποτέ δε μπόρεσε να αποκτήσει την παλιά της αίγλη . Στην πορεία των αιώνων πέρασε στα χέρια των Ορθοδόξων Χριστιανών και έγινε η βάση του Πατριαρχείου Αντιοχείας (1342).

5 . Το 1404 μ.Χ. οι Ταταροί επιτέθηκαν στην πόλη της Δαμασκού και κατέστρεψαν την εκκλησία.

6 . Το 1759 στην περιοχή συνέβη δυνατός σεισμός ο οποίος κατέστρεψε τους τοίχους της εκκλησίας , η εκκλησία έμεινε ανέπαφη μέχρι την άφιξη του Πατριάρχη Αντιοχείας , Δανιήλ, ο οποίος ζήτησε την άδεια του πασά της Δαμασκού Μοχάμεντ από τον οποίο κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε το 1777.

7 . Το 1860 μ.Χ. η θρησκευτική σύγκρουση που επικράτησε στη Δαμασκό οδήγησε στην καταστροφή της εκκλησίας και της Πατριαρχικής έδρας , η οποία υπήρξε διαλυμένη έως την άφιξη του Πατριάρχη Αντιοχείας Ιερόθεο. Ο οποίος την έχτισε εξαιρετικά εντυπωσιακή.

8 . Το 1953 , η εκκλησία υπέστη ράγισμα στην οροφή το οποίο επισκεύασε ο Πατριάρχης Αλέξανδρος με χρήματα της Συριακής κυβέρνησης. Έως τα σήμερα στην εκκλησία προστίθενται καινούρια τμήματα από δωρεές πιστών.

Η Εκκλησία μπορεί να φιλοξενήσει έως εξακόσια άτομα και σε αυτή μπορούν να τελεστούν διάφορες θρησκευτικές τελετές λόγω του μεγέθους της. Το κύριο μέρος της εκκλησίας χρονολογείται από την εποχή του πρώτου Καίσαρα στα τέλη του τέταρτου αιώνα μ.Χ.. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία και εξακολουθεί έως σήμερα να είναι το κέντρο του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Μέσα στο προαύλιο του ναού υπάρχει μουσείο με είδη λαϊκής τέχνης και άμφια μοναχών και πατριαρχών. Μέσα στην εκκλησία υπάρχει επίσης εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και των Αγίων Κυπριανών και Ιουστίνης. Κάτω από το κτίριο της εκκλησίας υπάρχουν κελάρια. Τέλος θα πρέπει να επισημάνουμε πως το επιβλητικό καμπαναριό χτίστηκε το 1891.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ 1860

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ ΤΟ 1860

Ο Μωχάμετ Άλι ήταν ο πρώτος μουσουλμάνος ηγέτης ο οποίος διατήρησε την ισότητα των θρησκειών , ιδίως όσον αφορά την πληρωμή των φόρων. Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Συρίας (1831 – 1840) ο ίδιος έδωσε τεράστια εξουσία στη χριστιανική και εβραϊκή μειονότητα σε βάρος των μουσουλμάνων και των Δρούζων.

Το γεγονός αυτό οδήγησε σε κάποιες αψιμαχίες μεταξύ των Δρούζων και χριστιανών σε διάφορες περιοχές του Όρους του Λιβάνου. Οι Ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες ήταν δυσαρεστημένες από την αυξανόμενη δύναμη του Μωχάμετ Άλι. Το 1840 κατόπιν συνεργασίας Οθωμανών και Ευρωπαίων οι Αιγύπτιοι αποχώρησαν από τη Συρία.

Η άνοδος της δύναμης των Ευρωπαίων και η ταυτόχρονη αποδυνάμωση του Σουλτανάτου ήταν αυτή που άρχισε να ξυπνά εξεγέρσεις στο κράτος. Αυτό έκανε το Σουλτανάτο να φέρεται όλο και περισσότερο δημοκρατικά στο λαό του. Το 1839, ο σουλτάνος ​​Μαχμούτ Β ‘ εξέδωσε μια δέσμη νέων νόμων. Βάσει αυτών των νόμων όλοι οι πολίτες ήταν ίσοι απέναντι στο νόμο ασχέτως των θρησκευτικών πεποιθήσεων τους. Οι κάτοικοι απέχτησαν έτσι δικαιώματα στην εκπαίδευση και άρχισαν να νοιώθουν μέρη του κράτους.

Σε αυτή την πολιτική υπήρξαν αντικρουόμενες αντιδράσεις. Από την άποψη των νόμων που σχετίζονται με τη θρησκεία η στάση του Σουλτανάτου ήταν περισσότερο σαν μια κοσμική επανάσταση. Αυτό οδήγησε στην αύξηση του πλούτου στους Χριστιανούς και Εβραίους εις βάρος των μουσουλμάνων εμπόρων.

Την ίδια χρονική στιγμή ήρθε και η οικονομική ύφεση που έπληξε την Ευρώπη κατά τα έτη 1857 – 1858. Όλες αυτές οι οικονομικές κατατάξεις άρχισαν σιγά σιγά να επηρεάζουν όλο και περισσότερο τις σχέσεις των κατοίκων μεταξύ τους.

Αιμιλιανός Γαττάς

Μεταπτυχιακός φοιτητής της Θεολογικής σχολής.

Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας

του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Για το LimnosReport