Τιν τούτα τιν κιά…

Γράφει η Ευταλία απο την Λήμνο.

Καλημέρα σας.

Ημνα η εριμ στν Αθήνα.Εσειρα στα πεδελλιαμ να τα διο και να με διούνε.

Εκατσα κανα μηνα μα τι ηταν τουτα που δγείκα κ άκσα.

Σντ πρωτ δεν μποραγες να πας πούπετα.Λωφορεια μια πγαίναν μια δε πγαίναν.

Νομζα ότι είχε βρεξ κ οι δρομ ήταν κλειστοί.Μη λέει ο γιόκας ημ μάνα δεν εχ βρέξ αλλά καμνε ουλου απργίες οι αθρώπ γιατί χάσαν τα δλίες κ δε έχνε φράγκα.

Ουλ εινι με του κεφαλ σκυμένο λές κ ερχντεν από κδία.

Σα λολαμέν είνι.Παραμλουνε κ δεν ξέρνε που παν, χαμεν σα τα ζα.

Αμ στο νοσοκομείο που έσειρα, γεράματα βλέπτε, άλλο χαλ’ι.

Λες κι ηταν σε τρόλι (τρόλει) ουλ μπάντεχαν στοιβαγμεν’ι σα τς κότες στο κοτέτς ιμ.

Λεγω μα πουν οι γιατροί; Μ’απαντούνε ότι και δεν εχ’ι κι απργούν γιατί δε τς πληρώνε.

Κουά κουά η εριμ τι έπαθα.Νομζα ότι μον το θκο μας ειχε ξεμειν απ τα γιατροί π’ λέγ κιο Λήγιας στου ράδιου.

Κι δλειά δεν έκαμα κι μαυρισι κι η ψυχήμ.

Σαν ήμνα δουνά βλέπα στην τηληόρας τουν Σαμαρά ούλου μι χαμόγελο σαν ένα δάσκαλο π είχαν στου χουριό κι νόμζα ουτι για να χαμουγελά κειδά τα πραμτα θατα καλά.

Αμ δε αμ δε κακοχορν ναχ’ι.Θα τα πεθάν’ι ούλοι.

Ειδα κι από δγείκα κι μη πήγαν τα πιδιά’μ στο λμάν’ι κι μί βάλαν στον Ταξιάρχ – μεγάλ η χαρητ – κι πεσόθκα δονά μη μη αφης κ η Μαριό αταιστ τν κατσίκα κι τα κότης κ ψοφίσνε οι έρμες κ διν έχω κανα αυγό να στείλω στα πιδιά’μ.

Τουτα δε τα γράφω ειγώ αλλά τα λέω στν κόρημ κ τα γράφ κ τα στέλιν στο Reporto σα κ εκεινά τα χρόνια π’διναμ ραπόρτο με τα χαμπέρια.

Μιας κι σας ερές θενα να τα λέγω νε ξεδγίνω η δόλια.

Ο αντρασ’ιμ μι κουρουδγέβ αλλά μι λέει μαρή καλά τα λές κι ας είσι αγράμματ.Αγράμματος είσι κι φαίνεσαι μπα χεις αντέ απου δουνά.

LimnosReport